ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΟΥΛΕΛΕ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΟΥΛΕΛΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ.
Υπάρχουν κάποια βιβλία που σε αγγίζουν λόγω ιστορίας, μιας άγνωστης ιστορίας που σε οδηγεί αναπόφευκτα σε απομονωμένα μονοπάτια. Διασχίζοντας τα με ήρεμο βηματισμό, αφουγκράζεσαι τους ψιθύρους....
Καλώς ήρθατε κυρία Χριστίνα Σουλελέ στο Love Book Diary .
%20%CE%9D%CE%95W.jpg)
Το καινούργιο σας βιβλίο με τίτλο «ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΝΟΥ» κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2024 από Άνεμος εκδοτική. Το βιβλίο σας ανοίγει ένα παράθυρο στην άγνωστη ιστορία για τους περισσότερους αναγνώστες ταξιδεύοντας τους στη Κάντανο. Είναι μια περιοχής της Κρήτης που συνδυάζει βουνό, θάλασσα, άγρια φυσική ομορφιά αλλά ταυτόχρονα πλούσια Ιστορία. Πριν ξεκινήσουμε τη συζήτηση μας για το βιβλίο πείτε μας λίγα λόγια για την Κάντανο, για την ιστορία της, για τους ανθρώπους της, γιατί είναι ένα χωριό που γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του, όπως περίτεχνα χαράζεται και με το τίτλο στο εξώφυλλο του βιβλίου .
Κυρία Παρίσση, καλώς σας βρήκα και σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.
Η Κάντανος βρίσκεται νοτιοδυτικά του νομού Χανίων και ο επισκέπτης το πρώτο που θα δει, στην είσοδο του χωριού, είναι οι τρεις μαρμάρινες επιγραφές, πάνω στις οποίες οι Ναζί άφησαν γραπτές μαρτυρίες, στα ελληνικά και στα γερμανικά, και εξηγούν πως έκαψαν το χωριό ολοσχερώς, στις 3 Ιουνίου 1941, και έδωσαν εντολή να μην οικοδομηθεί ποτέ, για να εκδικηθούν τους κατοίκους για τη σθεναρή τους αντίσταση απέναντι στις δυνάμεις της Βέρμαχτ. Τις δύο από αυτές οι Γερμανοί τις έφτιαξαν από ξύλο και μετά την Κατοχή οι Κρητικοί τις αντικατέστησαν από μάρμαρο, ενώ την τρίτη, οι κατακτητές την έφτιαξαν εξ’ αρχής από μάρμαρο αλλά δεν πρόλαβαν να τη στήσουν, γιατί στο μεταξύ έφυγαν από την Ελλάδα ηττημένοι. Λίγα μέτρα πιο μακριά υπάρχει το Μουσείο με πλούσιο υλικό από τον πόλεμο καθώς και με φωτογραφίες από την καταστροφή του χωριού, πάνω στις οποίες αποτυπώνονται οι ολέθριες συνέπειες του πολέμου. Σήμερα η Κάντανος μοιάζει να έχει γεννηθεί από τις στάχτες της. Έχει ωραία σπίτια, φαρδιούς δρόμους και μια φύση γενναιόδωρη, όπως γενναιόδωροι και φιλόξενοι είναι οι άνθρωποί της.
Η Κάντανος είναι το μοναδικό μέρος που οι Γερμανοί άφησαν γραπτά στοιχεία για τις καταστροφές που προκάλεσαν στις 3 Ιουνίου του 1941, όπως αναφέρεται στις σελίδες του βιβλίου. Υπάρχουν μαρμάρινες επιγραφές που αφήνουν ανεξίτηλα στη ψυχή των Ελλήνων το τι είχε πραγματικά συμβεί. Οι δύο πινακίδες-επιγραφές σε γερμανικά και ελληνικά στις εισόδους του χωριού από Χανιά και από Παλαιοχώρα, αναφέρουν «Διά την κτηνώδη δολοφονίαν Γερµανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του µηχανικού από άνδρας, γυναίκας και παιδιά και παπάδες µαζύ και διότι ετόλµησαν να αντισταθούν κατά του µεγάλου Ράιχ κατεστράφη την 3-6-1941 η Κάνδανος εκ θεµελίων, διά να µην επαναοικοδοµηθεί πλέον ποτέ». Επίσης «Ως αντίποινον των από οπλισµένων πολιτών ανδρών και γυναικών εκ των όπισθεν δολοφονηθέντων Γερµανών στρατιωτών κατεστράφη η Κάνδανος» Και η τρίτη επιγραφή «Εδώ υπήρχε η Κάνδανος - Κατεστράφη προς εξιλασµόν της δολοφονίας 25 Γερµανών στρατιωτικών».
Εν συνεχεία της προηγούμενης ερώτησης, το φαράγγι της Καντάνου, αυτό το όμορφο στολίδι της επαρχίας Σελίνου έμελλε να καθορίσει την νεώτερη ιστορία λόγω της αντίστασης των κατοίκων στην εισβολή των ναζί κατακτητών στον β’ παγκόσμιο πόλεμο. Μπορούμε να σημειώσουμε ότι αποτελεί ένα μοναδικό φυσικό ιστορικό σύμβολο αντίστασης του λαού της Κρήτης εναντίον οποιασδήποτε επέμβασης;
Η μάχη που δόθηκε, ανάμεσα στους Κρητικούς και στους Ναζί στο φαράγγι της Καντάνου, αποτελεί ένα σύμβολο αντίστασης, θάρρους και αυτοθυσίας. Οι κάτοικοι της επαρχίας Σελίνου έδωσαν έναν ανηλεή αγώνα εναντίον των κατακτητών και μάλιστα σχεδόν άοπλοι, όπως αναφέρουν οι προφορικές και οι γραπτές μαρτυρίες. Κίνησαν για τον πόλεμο κρατώντας κάτι παμπάλαια τουφέκια, με τα οποία οι πρόγονοί τους πολέμησαν τους Τούρκους στο νησί τους, χρόνια πριν, καθώς και με γεωργικά εργαλεία που είχαν στα σπίτια τους. Χαρακτηριστικό είναι το σκίτσο, που αναπαριστά έναν Κρητικό να πηγαίνει στον πόλεμο μόνο με μια κατσούνα (χειροποίητη μαγκούρα). Όταν πήγαιναν να πολεμήσουν τον σιδερόφρακτο στρατό του Χίτλερ, δεν είχαν αυταπάτες. Ήξεραν πως οι ελπίδες τους ήταν λιγοστές, αλλά η αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια του τόπου τους και να μην αφήσουν τους Γερμανούς να κατακτήσουν τα χωριά τους ανεμπόδιστοι, τους όπλιζε με θάρρος και δύναμη. Κατάφεραν πολλά πλήγματα στον εχθρό και αυτό οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν να τους το συγχωρήσουν. Αν και κέρδισαν τη μάχη στο φαράγγι, επέστρεψαν μετά από μέρες και έκαψαν το χωριό από εκδίκηση.
Ο Φραντς είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου. Είναι ένας Γερμανός καλλιτέχνης, φιλειρηνιστής που ταξιδεύει στην Κρήτη για επαγγελματικούς λόγους, αλλά λόγω απροσεξίας αντί να φθάσει στον προορισμό του στην Παλαιοχώρα, σταματά στην Κάντανο. Πως θα περιγράφατε τη φιλοξενία των Κρητικών; Οι κάτοικοι της περιοχής αν και έχουν καταστραφεί στο παρελθόν από τους Γερμανούς, φιλοξενούν με περίσσια αγκάλη έναν Γερμανό τουρίστα. Σημειώνεται στο βιβλίο ότι δεν ξεχνούν την ιστορία τους,αλλά ταυτόχρονα δεν συντηρούν το μίσος τους.
Κάθε χρόνο η Κρήτη κατακλύζεται από πολλούς Γερμανούς τουρίστες, ενώ υπάρχουν και αυτοί που ζουν μόνιμα στο νησί και έχουν συνάψει στενές σχέσεις με τους ντόπιους, φιλικές, ερωτικές, σχέσεις ζωής. Οι Κρητικοί δεν ξεχνούν την ιστορία τους και κάθε χρόνο τιμούν με πολλές εκδηλώσεις τη Μάχη της Κρήτης. Φροντίζουν μάλιστα να τη μεταφέρουν στις επόμενες γενιές, όχι όμως για να διαιωνίσουν τα μίση αλλά για να διατηρήσουν ζωντανή την ιστορική μνήμη και να μην ξεχαστεί η αυτοθυσία των προγόνων τους. Η αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων στη Μεγαλόννησο, που κάποτε ήταν εχθροί, δείχνει πως οι Κρητικοί δίνουν μεγάλη αξία στην έννοια της φιλοξενίας.
Οι άνθρωποι παίρνουν τα χαρακτηριστικά της φύσης που τους περιβάλλει; Ο Νότος χαρακτηρίζεται από ζέστη, ενώ ο Βορράς από ψύχρα;
Δεν μου αρέσει να γενικεύω, γιατί έχω συναντήσει, σε χώρες του Βορρά, ζεστούς, φιλόξενους και πολύ ευγενικούς ανθρώπους. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Φραντς, τον Γερμανό ήρωα του βιβλίου μου, που είναι εξωστρεφής, χαμογελαστός, έξω καρδιά, ενώ ο Σήφης, ο Κρητικός, εσωστρεφής και λιγομίλητος. Σίγουρα όμως το κλίμα επηρεάζει τις δραστηριότητες των ανθρώπων και διαμορφώνει την ιδιοσυγκρασία τους. Σε έναν τόπο που λούζεται από τον ήλιο το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, οι άνθρωποι είναι περισσότερο εξωστρεφείς και αυτό αποτυπώνεται στον ήχο της φωνής τους, στις κινήσεις των σωμάτων τους και στον αυθορμητισμό τους, ενώ η φύση που γεννοβολά συνεχώς πολύτιμα προϊόντα, δεν γίνεται να μην γαλουχήσει τους ανθρώπους με τη γενναιοδωρία της.
Υπάρχει μια ηρωίδα, η Μαριώ, γραία γυναίκα που δίνει την άκρη του νήματος της ιστορίας μας μέσα από μια ανάδρομη αφήγηση. Ο Φραντς που αγαπάει τη μουσική και την ειρήνη ψάχνοντας την άλλη άκρη του νήματος οδηγείται στην εξιλέωση μέσα από την οδό της ντροπής, αυτό το αρνητικό συναίσθημα που νιώθουν κάποιοι λόγω του χαρακτήρα τους; Πείτε μας λίγα πράγματα για αυτούς τους δυο ήρωες.
Η γιαγιά Μαριώ, όταν ήταν έφηβη, είδε το χωριό της να καταστρέφεται ολοσχερώς από τους Γερμανούς και έζησε έναν πόλεμο που της στέρησε ό,τι πιο αγαπημένο είχε. Όμως οι τραγικές αυτές εικόνες καθώς και οι κακουχίες που έζησε μετέπειτα, όταν έγινε πρόσφυγας στο ίδιο της το νησί, δεν άφησαν το μίσος να κυριεύσει την ψυχή της. Αν και γνώριζε ότι ο Φραντς ήταν Γερμανός, τον καλοδέχτηκε στο σπίτι της και χάρισε σε αυτόν αργότερα το πιο πολύτιμο δώρο της. Ο Φραντς από την άλλη, είναι ένας νεαρός μουσικός που του αρέσουν τα ταξίδια και προσεγγίζει τον κάθε τόπο με σεβασμό. Ως φιλειρηνιστής, ένιωσε ντροπή όταν έμαθε την ιστορία της Καντάνου κατά την επίσκεψή του στο Μουσείο αλλά και αργότερα όταν ήρθε σε επαφή με μια ζωντανή μάρτυρα των γεγονότων, τη γιαγιά Μαριώ. Αν και δεν ήταν υπεύθυνος για όσα έγιναν στο παρελθόν, έψαχνε να βρει τρόπο να εξιλεωθεί από την ντροπή, που τον ακολουθούσε κάθε φορά που ερχόταν αντιμέτωπος με μαρτυρίες από τις θηριωδίες των προγόνων του. Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ήρωες διέπεται από σεβασμό, τρυφερότητα, ευγένεια και ενσυναίσθηση. Είναι μια σχέση που μοσχομυρίζει βασιλικό, σαν το κλωνάρι του μυρωδάτου φυτού που πρόσφερε, κάθε πρωί, ο Φραντς στη γιαγιά Μαριώ.
Ο πιο έντονος χαρακτήρας της ιστορίας «ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΝΟΥ» είναι αναμφίβολα ο Σηφακομανώλης, ένας ήρωας που προκαλεί απέχθεια στον αναγνώστη ως το τέλος, γιατί απολαμβάνει το κακό που προκαλεί( αν και γίνονται κατανοητές οι αντιδράσεις του μέσα από τον προσωπικό του βίο). Έχει ακόρεστη έχθρα ως προς τους Γερμανούς, όμως είναι ο ήρωας που συνδέει το παρελθόν με το παρόν αλλάζοντας τις θέσεις του θύματος με του θύτη;
Το παρελθόν, ατομικό ή συλλογικό, δεν είναι κάτι που αφήνουμε πίσω μας δια παντός. Αντιθέτως, αυτό απλώνει ρίζες και μας συνδέει με πρόσωπα ή καταστάσεις, επηρεάζει τη σκέψη μας και διαμορφώνει τις αντιλήψεις μας. Σε κάθε εποχή υπάρχουν αυτοί που μελετούν καλά την Ιστορία και διδάσκονται από αυτήν, για να μην επαναλαμβάνουν τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος, υπάρχουν όμως κι εκείνοι που τη χρησιμοποιούν για να διαιωνίζουν τα μίση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη μικρή κοινωνία που ζουν ή για την ανθρωπότητα. Ο Σηφακομανώλης, ανήκει στη δεύτερη περίπτωση και με τις φασιστικές απόψεις του γίνεται ο καταλύτης για να δρομολογηθούν άσχημες εξελίξεις, που θα αναστατώσουν την Κάντανο. Ο τρόπος που μεγάλωσε και οι αντιλήψεις με τις οποίες γαλουχήθηκε τον οδηγούν να κάνει πάντα το κακό, σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογούν τις αποτρόπαιες πράξεις του. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ιστορικά πρόσωπα. Οι θύτες της Ιστορίας, στη συνείδηση βεβαίως αυτών που τη μελετούν σε βάθος, δεν πρόκειται να αλλάξουν ρόλους. Ως θύματα δεν θα τους δούμε ποτέ.
Η μουσική έχει πραϋντικές ικανότητες; Μαλακώνει τις πληγές και τους πόνους των ανθρώπων, είτε ηχούν νότες λίρας, είτε πιάνου; Είναι το αποκούμπι στις δύσκολες στιγμές;
Η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της, έχει την ικανότητα να σμιλεύει τα όνειρα, να μετασχηματίζει την ασχήμια σε ομορφιά και να επιτρέπει στον άνθρωπο να αγγίζει υψηλά ιδανικά. Γίνεται πολύ καλή συντροφιά, καθώς είναι δίαυλος επικοινωνίας μηνυμάτων, ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό του, είναι όμως και καταφύγιο, για να ακουμπούν οι άνθρωποι τους πόνους και τις αγωνίες τους. Επειδή οι κεντρικοί ήρωες του βιβλίου είναι μουσικοί, ας το κάνω πιο συγκεκριμένο. Η κιθάρα για τον Φραντς ήταν η μόνιμη σύντροφος στα ταξίδια του και μέσω αυτής επικοινωνούσε με τους ανθρώπους, ενώ για τον Σήφη η λύρα ήταν η «αγαπητικιά» που τον ξεκούραζε και συνέδεε το παρελθόν με το παρόν του.
Σύμφωνα με τα έθιμα της περιοχής, οι άντρες ήταν πιο ελεύθεροι στην κοινωνία . Η θέση τους εκφραζόταν ακόμη και μέσα από τον χορό. Χαρακτηριστικά αναφέρεται στο βιβλίο ότι όταν χόρευαν έκαναν πήδους και τσαλίμια που τους απογείωναν από το έδαφος, ενώ οι γυναίκες έπρεπε να ήταν σεμνές και μετρημένες, ακόμη και όταν οδηγούσαν τον χορό. Ο εθιμικός κώδικας ήταν αυστηρός. Υπήρχε χώρος επιβιώσεις μιας άπιστης συζύγου στην κλειστή κοινωνία της περιοχής;
Το Ριζίτικο τραγούδι Απού την Κάνδανο 'ρχομαι κι απού τ' Αποπηγάδι αναφέρετε στο ολοκαύτωμα την Ηρωικής Κανδάνου στις 3 του Ιούνη του 1941 από τις σιδερόφραχτες ορδές των υπάνθρώπων ναζί της βέρμαχτ που εκτέλεσαν στο σύνολο 185 ανθρώπους, κατέκαψαν και ισοπέδωσαν εκ θεμελίων το χωριό αφήνοντας και τρεις μακάβριες επιγραφές, φανερώνοντας και γραπτά την φρίκη και το μίσος που κρυβανε στην ψυχή τους. «Δε με ρωτάτε ειντ' άκουσα,δε με ρωτάτε είντα 'δα; Είδα τα σπίτια τρόχαλο,τσ' αυλές αραχνιασμένες, κι άκουσα στα χαλάσματα κι έκραζαν νυχτοπούλια. Κι έκειά στο έμπα του χωριού, 'νιούς Γερμανού το μνήμα καί δίπλα μαρμαρόπλακα πού 'γράφ' αυτά τα λόγια: '' Επά 'τανε η Κάνδανο κι εκαταστρέψαμε τη καί μπλιό δε θα ξαναχτιστεί κι έρημη θ' απομείνει γιατί 'κάμε βαριές ζημιές στω Γερμανώ τ' ασκέρι'' Μα η Κάνδανος εχτίστηκε καλύτερη απού πρώτα. Κι μαντινάδα στο τέλος:''Τη Λευθεριά ρωτήξανε ποιάς Μάνας είναι γέννα, κι είπε πως την εγέννησε το Κρητικό το αίμα''. Αυτό το τραγούδι αφιερώνεται σε όλους τους Αθάνατους που Θυσιάστηκαν για την Πατρίδα μας και για την Ελευθερία μας. Ποια είναι τα ριζίτικα τραγούδια; Θεωρείται ότι οι άνθρωποι θα ζούσαν ειρηνικά αν δεν υπήρχαν τα σύνορα και οι θρησκείες;
Τα ριζίτικα τραγούδια είναι το παλαιότερο είδος κρητικής μουσικής και προήλθαν από τα χωριά της Δυτικής Κρήτης που βρίσκονταν στις υπώρειες, στα ριζά δηλαδή, των Λευκών Ορέων. Τραγουδιούνται όμως και στα υπόλοιπα μέρη του νησιού, πάντα από άντρες χωρίς τη συνοδεία μουσικής. Η θεματολογίας τους ποικίλει. Υπάρχουν ριζίτικα τραγούδια που έχουν ιστορικές αναφορές, ριζίτικα του Χάρου, του έρωτα, της παρέας, ηρωικά κ.α. Η γλώσσα τους είναι απλή και κατανοητή από όλους και αυτός είναι ένας τρόπος να διδαχθούν οι άνθρωποι την ιστορία του τόπου τους. Όσον αφορά τη δεύτερη ερώτησή σας, νομίζω πως η ίδια η Ιστορία έχει δώσει τις απαντήσεις της πάνω σε αυτό το θέμα. Προσωπικά πιστεύω πως ό,τι διαχωρίζει τους ανθρώπους δημιουργεί αιτίες πολέμου ανάμεσα σε έθνη αλλά και μικρότερες κοινωνίες. Μιας και μιλάμε για την Κρήτη, πόσες αιματηρές διαμάχες που κατέληξαν σε βεντέτες, δεν διαιωνίστηκαν ακόμη και ανάμεσα στα μέλη της ίδιας οικογένειας, με αιτία την παραβίαση μιας ατομικής ιδιοκτησίας; Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου και από τα λόγια του Φραντς στη φίλη και συνεργάτιδά του: «Φαντάσου, Άριελ, πόσο μονιασμένοι θα ζούσαν οι άνθρωποι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, αν δεν υπήρχαν οι διαχωριστικές γραμμές που δημιουργούν στεγανά, μέσα στα οποία εκκολάπτονται ιδεοληψίες, προκαταλήψεις και φανατισμοί».
Στο βιβλίο υπάρχει έντονη η κρητική διάλεκτος και ντοπιολαλιά. Είναι μια ομιλία σαγηνευτική που δίνει μια πιο ρεαλιστική νότα στο κείμενο; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να χρησιμοποιείται μέσα στο κείμενο διάλεκτο της κάθε περιοχής;
Αγαπώ τις τοπικές διαλέκτους με τις ιδιαίτερες λέξεις και το χαρακτηριστικό, για κάθε περιοχή, ηχόχρωμα, οι οποίες δίνουν πολλές πληροφορίες για τις γεωγραφικές και κοινωνικές συνθήκες των τόπων, στους οποίους μιλιούνται. Στην Κρήτη, οι τοπικές διάλεκτοι διαφέρουν από νομό σε νομό αλλά και από χωριό σε χωριό ακόμη και μέσα στον ίδιο τον νομό. Είναι πολύ δύσκολο να τις χρησιμοποιήσει κάποιος, που δεν κατάγεται από τον τόπο, και μάλιστα σε ένα βιβλίο, εκτός κι αν έχει φίλους που τον βοηθούν, όπως συνέβη και στη δική μου περίπτωση.
Σας ευχαριστώ θερμά!
Πολιτιστ.Σύλλογ.Καντάνια-Από την Κάντανο 'ρχομαι κι απού τ' Αποπηγάδι.
(Μνήμη ολοκαυτώματος Καντάνου)
Από την Κάντανο 'ρχομαι κι απού τ' Αποπηγάδι.
Δεν με ρωτάτε είντ' άκουσα,δεν με ρωτάτε ειντά 'δα;
Είδα τα σπίθια τρόχαλο,τσ' αυλές χορταριασμένες,
καί μέσα στα χαλάσματα 'νιούς Γερμανού το μνήμα
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΟΥΛΕΛΕ
%20%CE%9D%CE%95W.jpg)
Η Χριστίνα Σουλελέ γεννήθηκε στην Αθήνα.
Σπούδασε παιδαγωγικά, μετεκπαιδεύτηκε στην Ειδική Αγωγή και υπηρετεί ως δασκάλα Ειδικής Αγωγής στη δημόσια εκπαίδευση.
Αγαπά τα ταξίδια, την ορειβασία, το διάβασμα και το θέατρο.
Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες, ενώ έχουν συμπεριληφθεί και σε συλλογικές εκδόσεις. Το 2019, δημοσιεύτηκε η συλλογή διηγημάτων της «Ο ανάποδος καθρέφτης», με τη μορφή e-book, από τις εκδόσεις «το βιβλίο.». Συμμετοχές με έργα της υπάρχουν σε καλλιτεχνικά ημερολόγια και ανθολόγια ποίησης.Έχει βραβευτεί με έπαινο παραμυθιού από τον 16ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου για το παραμύθι της « Ο Πλόκο του βυθού». Το «Γιάνκεα», που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Από τις στάχτες της Καντάνου
Ο Φραντς, ένας νεαρός μουσικός από τη Νυρεμβέργη, ταξιδεύει στην Κρήτη για επαγγελματικούς λόγους.
.jpg)
Οδεύοντας προς τον προορισμό του, από απροσεξία ή από κάποιο άγνωρο σχέδιο της Μοίρας, μια λάθος στροφή θα τον οδηγήσει στην ιστορική Κάντανο των Χανίων. Γίνεται μάρτυρας της κηδείας ενός υπέργηρου Κρητικού, όπου οι ήχοι της λύρας του εγγονού του Σήφη θα μιλήσουν στην ψυχή του και θα γίνουν η αιτία να συνδεθεί απρόσμενα με τους φιλόξενους ντόπιους, αλλά και να γνωρίσει την ιστορία του χωριού.
Τον Ιούνιο του 1941, οι Ναζί καταστρέφουν ολοσχερώς την Κάντανο, καίγοντάς τη συθέμελα, ως αντίποινα για τη δολοφονία στρατιωτών τους από τους αντιστασιακούς Κρητικούς, αναγκάζοντας τους επιζώντες κατοίκους της να γίνουν πρόσφυγες στο ίδιο τους το νησί.
Αποχωρώντας ηττημένοι αργότερα, θα αφήσουν γραπτές μαρτυρίες της θηριωδίας τους, ενώ σε πείσμα τους οι ντόπιοι θα ξαναχτίσουν το χωριό και τη ζωή τους, μέσα από τις στάχτες της Καντάνου.
Το παρελθόν συνδέεται άρρηκτα με το παρόν, η Ιστορία συμβαδίζει με τις προσωπικές ιστορίες, τους έρωτες και τις βεντέτες ενός τόπου αδάμαστου και μοναδικού, φέρνοντας στο φως ανομολόγητα μυστικά, τύψεις, αλλά και την πολυπόθητη εξιλέωση για απάνθρωπα και ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου.
Ένα μυθιστόρημα γεμάτο φιλία, έρωτα, μουσική, παραδόσεις και Ιστορία, που μας παρασύρει σε ένα αλησμόνητο αναγνωστικό ταξίδι!
Για το Love Book Diary.
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΟΥΛΕΛΕ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου