ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ
Έχω την χαρά να συνομιλώ με την συγγραφέα Μαρία Παναγοπούλου με αφορμή το βιβλίο '' Ολική έκλειψη καρδιάς '' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Καλώς ήρθατε στο Love Book Diary.
Το βιβλίο Ολική έκλειψη καρδιάς κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι είστε παιδί της δεκαετίας του 80’ και ότι αναπολείτε με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια, αλλά θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας ποιο ήταν το έναυσμα για να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο και τι σας λείπει πιο πολύ από εκείνη την εποχή;
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Το βιβλίο βασίζεται κατά κύριο λόγο στην περιπέτεια που έζησε ένας φίλος μου εκείνα τα χρόνια, αλλά το έναυσμα για να γραφτεί ήταν ένα οικογενειακό ταξίδι στο Λονδίνο το 2000. Πήγαμε να παρακολουθήσουμε το μιούζικαλ FAME, που τη δεκαετία του ’80 έκανε μεγάλη επιτυχία στην Ελληνική τηλεόραση με τον τίτλο «Στον πυρετό της δόξας». Βγαίνοντας από το θέατρο, ένιωσα έντονη νοσταλγία για όλα αυτά που είχαν φύγει ανεπιστρεπτί και έτσι ξεκίνησα να γράφω την ιστορία του φίλου μου, ενσωματώνοντας σε αυτήν όλα τα στοιχεία που έκαναν τα ΄80s ανεπανάληπτα. Μόδα, χτενίσματα, ταινίες, ατάκες, μουσικές, νοοτροπίες, όνειρα… Εκείνο που μου λείπει περισσότερο, είναι η ρομαντικά αφελής αισιοδοξία που είχαμε οι άνθρωποι, πως όλα θα πάνε καλύτερα στο μέλλον.
Η Φιλία, οι κολλητοί, τα αδέρφια της καρδιάς ήταν αληθινές λέξεις με έντονα συναισθήματα που πολλές φορές έρχονταν σε κόντρα με τους έρωτες που εισέρχονταν στην παρέα. Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τα αληθινά συναισθήματα εκείνης της εποχής ακόμη και αν ήταν υπερβολικά.
Η δεκαετία του ΄80 είναι η δεκαετία της υπερβολής σε όλα. Τα συναισθήματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Οι άνθρωποι παθιαζόμασταν περισσότερο, ερωτευόμασταν, ή νομίζαμε ότι ερωτευόμασταν, σαν να μην υπήρχε αύριο και θεωρούσαμε τη φιλία ιερή. Όταν οι φίλοι μας διαφωνούσαν με τις επιλογές συντρόφων που κάναμε, στενοχωριόμασταν, βασανιζόμασταν και προσπαθούσαμε να φέρουμε κοντά τα δύο στρατόπεδα, όπως συμβαίνει και στο βιβλίο μου.
Το ραδιόφωνο και η μουσική έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο σε μία δεκαετία που δεν υπήρχαν social media και κινητά; Οι ερωτευμένοι έλεγαν το σ’ αγαπώ μέσα από το εξαιρετικά αφιερωμένο στους σταθμούς που εκπέμπαν τότε; Θυμάστε να αφιερώνετε τραγούδια ή να σας κάνουν αφιερώσεις;
Συχνά σκέφτομαι πως τη δεκαετία του ΄80 η μουσική μάς προσέφερε την εκτόνωση, τη διέξοδο και την παρέα που πλέον οι άνθρωποι αναζητούν στα social media. Δεν είχαμε messenger και sms, skype και viber, κι έτσι η επικοινωνία μέσα από αφιερώσεις τραγουδιών στα ραδιόφωνα, ήταν μια ρομαντική λύση για τους ερωτευμένους. Προσωπικά, δεν έκανα αφιερώσεις αλλά θυμάμαι να ακούω συχνά τον ραδιοπειρατή Μάριο Blackman που έπαιζε Πανταζή και Άντζελα Δημητρίου, με τη φωνή του να ακούγεται σαν να ερχόταν από το…υπερπέραν!
Ολική έκλειψη καρδιάς ο τίτλος του βιβλίου από το τραγούδι Total eclipse of the heart.Μια φορά και έναν καιρό ερωτευόμουν, μα τώρα μόνο καταρρέω… Πόσο σημαντική ήταν η έκλειψη για την ηρωίδα σας την Αρετή;
Η Αρετή είναι ένα κλασικό κορίτσι των ‘80s. Μεγάλωσε με έναν πολύ αυστηρό μπαμπά που συνέχιζε να ελέγχει τη ζωή της και μετά από την ενηλικίωση της και με μια καπάτσα Ελληνίδα μάνα, που ενώ έδινε την εντύπωση πως κάνει ό,τι πει ο σύζυγος, στην ουσία ήταν η αρχηγός της οικογένειας. Η καταπίεση από τον πατέρα και η στέρηση ελευθεριών, έκανε την Αρετή ευάλωτη κι έτσι έπεσε χωρίς αντίσταση στην παγίδα του γοητευτικού αλλά ακραία χειριστικού και τελικά επικίνδυνου Ανδρέα.
Μια σειρά από λανθασμένες επιλογές μπορεί να επηρεάσει τα όνειρα μας και να μας οδηγήσεις σε σκοτεινά μονοπάτια; Το σκοτάδι βλάπτει σοβαρά την ψυχή μας; Πως έρχεται το φως τελικά;
Η κεντρική πρωταγωνίστρια πληρώνει πολύ ακριβά τον λάθος έρωτα και μπλέκεται σε μία επικίνδυνη περιπέτεια. Εκείνο που την σώζει, μέχρι ένα σημείο, είναι πως έχει φίλους που δεν αρκούνται στις διαβεβαιώσεις της για την τέλεια σχέση, αλλά έχουν τον νου τους να παρέμβουν την κρίσιμη στιγμή. Όλοι οι ήρωες στην «Ολική έκλειψη καρδιάς» βρίσκονται κάποια στιγμή αντιμέτωποι με λανθασμένες επιλογές και βαθύ σκοτάδι πλακώνει τις ψυχές τους, όμως όπως λέει ένας εξ αυτών «καμία έκλειψη δε διαρκεί για πάντα. Το φως είναι ο τελικός νικητής της αναμέτρησης». Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να κατακτήσουμε το φως, αλλά είναι βέβαιο πως το εκτιμάμε καλύτερα όταν έχουμε βιώσει το σκοτάδι.
Οι άνθρωποι κοιτάζονταν στα μάτια τότε; Ήταν υπερβολικοί στα συναισθήματα τους ή ήταν πιο αγνοί στις προθέσεις τους σε μία εποχή που άλλαζε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά;
Τη δεκαετία του ΄80 οι άνθρωποι κοιταζόμασταν στα μάτια γιατί αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουμε. Δεν υπήρχε ίντερνετ και social media, δεν είχαμε κινητά τηλέφωνα και τα σταθερά δεν μας άφηναν περιθώρια ουσιαστικής επικοινωνίας αφού μπορούσαν να φτάσουν μέχρι εκεί που πήγαινε το καλώδιό τους μέσα στο σπίτι, πράγμα που σήμαινε ότι συνήθως σε άκουγε όλη η οικογένεια! Σαφώς υπήρχε υπερβολή συναισθημάτων τότε αλλά σαφώς υπήρχαν και προθέσεις πολύ αγνότερες των σημερινών. Ωστόσο δεν ήταν όλοι «άγιοι», κάτι που φαίνεται καθαρά στην «Ολική έκλειψη καρδιάς». Στην Ελλάδα, τα ΄80s ήταν μια εποχή έντονων αλλαγών σε όλα τα επίπεδα κάτι που έχω προσπαθήσει να καταγράψω στο βιβλίο μου, χωρίς να κάνω «μαθήματα ιστορίας». Στην πολιτική κυριαρχούσε η ελπίδα της «αλλαγής» που υποσχόταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Στην κοινωνία η θέση της γυναίκας άλλαζε αργά αλλά ριζικά. Στην οικονομία η δραχμή και οι υποτιμήσεις της επηρέαζαν την καθημερινότητά μας, αλλά επειδή οι πολίτες δεν ήταν ακόμη υπερχρεωμένοι σε τράπεζες και εφορίες είχαν πιο αισιόδοξη αντιμετώπιση των δυσκολιών.
Μέσα από τους ήρωες σας έρχονται στην επιφάνεια και χαρακτηριστικά αντικείμενα της εποχής, όπως τα περιοδικά, οι κασέτες, τα φιλμ, τα τηλέφωνα που δούλευαν με κέρμα κτλ νιώθετε κάποια συγκίνηση για όλα αυτά τα αντικείμενα;
Η «Ολική έκλειψη καρδιάς» δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την Παταπούφα της Ελ Γκρέκο, χωρίς τη Μανίνα, την Κατερίνα και το Αφισόραμα, χωρίς τις κασέτες, τα walkman και τα πελώρια κασετόφωνα που κουβαλούσαμε παντού, χωρίς τα κόκκινα τηλέφωνα με τους κερματοδέκτες στα περίπτερα. Η έκδοση του βιβλίου έγινε αφορμή να κάνω μια μεγάλη ανασκαφή στην αποθήκη μου και να ανακαλύψω δεκάδες αντικείμενα της δεκαετίας του ΄80, που με συγκίνησαν και με μετέφεραν πίσω στον χρόνο.
Μουσική, lifestyle , ροκάδες και καρεκλάδες! Η ΥΠΕΡΒΟΛΗ σε όλα τους ακόμη και αν δεν είχες πολλές επιλογές. Ποια είναι η άποψη σας για αυτό και ποια είναι τα αγαπημένα σας τραγούδια από τότε;
Ήμουν πιο κοντά στις ντισκοτέκ και στους καρεκλάδες και απόλαυσα σε βαθμό υπερβολής τα κιτς ντυσίματα και χτενίσματα. Στα τραγούδια όμως αγαπούσα τα πιο μελαγχολικά. Ξεχωρίζω το «Total eclipse of the heart» της Μπόνι Τάιλερ, που σημαίνει «Ολική έκλειψη καρδιάς» και μου χάρισε τον τίτλο μου, το «Sweet Dreams» των Eurythmics και το «Hello» του Lionel Richie.
Ποιο λογοτεχνικό βιβλίο αγαπάτε πολύ από την δεκαετία του 80’ και θα μας το προτείνατε να το διαβάσουμε; Ο κόσμος διάβαζε Λογοτεχνικά βιβλία και πως αντιμετώπιζε τους Λογοτέχνες της εποχής;
Έχω την αίσθηση πως τη δεκαετία του ΄80 το αναγνωστικό κοινό ήταν πιο περιορισμένο αριθμητικά στην Ελλάδα. Στην «Ολική έκλειψη καρδιάς» η μητέρα της ηρωίδας «ξεχνιέται με ένα άρλεκιν» όπως έκαναν τότε χιλιάδες Ελληνίδες. Για εμένα, ήταν η εποχή του πειραματισμού στα βιβλία, με την Ελληνική λογοτεχνία να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου. «Τα χέγια» της Ζωρζ Σαρρή. «Η αναδυομένη» του Ξενόπουλου. «Η εκτέλεση» και το «Ακριβή μου Σοφία» του Φρέντυ Γερμανού. Τα «Ραντεβού με την Έλενα» και «Η Έλενα στη χώρα των θαυμάτων» της Έλενας Ακρίτα. «Το τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή. «Το πεθαμένο λικέρ» του Ξανθούλη. «Οι παράξενες συνήθειες της οικογένειας Μόρφη» του Άρη Σφακιανάκη… Κατάφεραν να χωρέσουν όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά στο κεφάλι μου τη δεκαετία του ΄80 και να αφήσουν το δικό τους χνάρι.
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Σας ευχαριστώ θερμά!
Για το Love Book Diary
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου