ΣΙΚΕΛΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ

 

Το ‘’ ΣΙΚΕΛΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ ‘’ είναι το 15 μυθιστόρημα της Σώτη Τριανταφύλλου και η ιστορία διαδραματίζεται στο υπέροχο νησί της Σικελίας της Ιταλικής Χερσονήσου στα μέσα της δεκαετίας του 50’. Ο αναγνώστης παίρνοντας το βιβλίο στα χέρια του θα πιστέψει αρχικά ότι πρόκειται για ένα ειδύλλιο μεταξύ ενός άνδρα και μιας νεαρής γυναίκας, αλλά μπορώ να σας πω ότι ο τίτλος σε κατευθύνει σε λάθος διαπιστώσεις, αφού πρόκειται για μία ιστορία προσωπικής αφήγησης των ηρώων που οι δρόμοι τους συναντιούνται σε έναν κομβικό σημείο της ζωής τους. Ο ένας έχει αυτοσκοπό να πιάσει τους μαφιόζους με κάθε τίμημα, ενώ έχει κουραστεί από την ζωή του και ο άλλος προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανοίξει τα φτερά του, να πετάξει και να φτιάξει το μέλλον του. Δεν είναι ένα λογοτεχνικό έργο με ερωτικό περιεχόμενο ή ρομαντική διάθεση παρόλο που έχει την λέξη Ειδύλλιο, αλλά για μία σύντομη περίοδος συνεννόησης δυο διαφορετικών φαινομενικά ανθρώπων.

Διαβάζοντας το βιβλίο αγάπησα πολύ την Κοντσέττα και μοιράστηκα τον πόνο της αλλά ταυτόχρονα και τον αγώνα της για να μάθει γράμματα , να τελειώσει το σχολείο και να εξελιχθεί ως άτομο σε μία εποχή που όχι μόνο δεν της αμβλύνει τις πιθανότητες για να το επιτύχει, αλλά την εμποδίζει λόγω της Σικελικής νοοτροπίας και  τρόπου ζωής. Όμως αυτό το νεαρό κορίτσι κάνει μία ήρεμη εξέγερση ηθικών κανόνων και καταφέρνει να επιβιώσει, να ζήσει δυο ζωές και μακάρι να έβλεπα την εξέλιξη της και μετά το τέλος του βιβλίου, γιατί η  Κοντσέττα είναι η όαση μέσα στην έρημο και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Μπορώ να σας πω ότι χαμογελούσα όταν η μικρή μας φίλη έτρεχε να πάρει τα περιοδικά της εποχής που δεν έχανε τεύχος αφού ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της και των κοριτσιών της δεκαετίας του 50’  ή γκούγκλαρα τους ηθοποιούς στις ταινίες που έβλεπε και ένιωθα την αθωότητα της νιότης της αλλά και την θέληση της για την ζωή ή τα όνειρα της. Είμαι σίγουρη ότι η Κοντσέττα τα κατάφερε….

Στην απέναντι όχθη έχουμε έναν αυτοκαταστροφικό αστυνόμο τον Λόυκα Ντε Ματέις που η επαφή του με την Κοντσέττα αποδεικνύει ότι παρόλο που τους χωρίζει ένας ολόκληρος κόσμος συμπληρώνονται μεταξύ τους και  τοποθετούν  τα κομμάτια του πάζλ σαν να παίζουν σκάκι για να κατανοήσει ο αναγνώστης την ροή της ιστορίας. Η χαρακτηριστική ‘’ Ξεχνιέρα ‘’ που χρησιμοποιεί ο ήρωας μας ίσως και να είναι ένα ειρωνικό σημείο μέσα στην παραζάλη του καθήκοντος που είναι ταγμένος και αγωνίζεται με προσωπικό πάθος για να λυτρωθεί, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ αν σκεφτείς πόσες ξεχνιέρες χρησιμοποιούμαι όλοι μας. Τα κωμικοτραγικά γεγονότα της εποχής έρχονται στην επιφάνεια μέσα από τα μάτια του Ματέις και τρέχουν παράλληλα με την ζωή του.

Η συγγραφέας θεωρώ οτί επιχειρεί μέσα από την αφήγηση των γεγονότων της ζωής τους να ενώσει δυο ανθρώπους που έχουν πολλές ομοιότητες εν τέλει , δύο ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν την ζωή τους με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, αλλά νιώθουν ξένοι στον ίδιο τόπο που γεννήθηκαν. Ακριβώς αυτό είναι και το μαγικό στο βιβλίο που μου άρεσε πολύ, λόγω του ωραίου τρόπου γραφής της συγγραφέως που ανάδειξε τους χαρακτήρες με μαεστρία μέσα από ειδυλλιακή πρωτοπρόσωπη γραφή αλλά ταυτόχρονα ανάδειξε και το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον της εποχής εκείνης στην Σικελία που η μαφία κυριαρχούσε……. έτσι και αλλιώς όταν ακούς Σικελία η πρώτη σκέψη σου είναι αυτή. Πρέπει να τονίσω ότι είναι δύσκολο να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέσα από αφηγήσεις που μοιάζουν σαν να ξεπρόβαλαν από προσωπικό ημερολόγιο ή από γυάλινο μπουκάλι που το ξέβρασε η θάλασσα στην ακτή και να τις ενώσεις ώστε να υπάρχει ροή και συνέχεια στην ιστορία. Όμως το να αγαπήσεις χαρακτήρες και να σκέφτεσαι τι θα κάνουν την επόμενη ημέρα είναι μαγικό και η συγγραφέας το πέτυχε. Αν λατρεύεις σε ένα βιβλίο τον τρόπο γραφής, το ύφος και την αφήγηση τότε να το διαβάσεις για να απολαύσεις Ελληνική Πεζογραφία.

Κάποτε πίστευα πως το τίποτα είναι καλύτερο από το κάτι. Όλα ή τίποτα.

Τώρα πιστεύω ότι το κάτι είναι καλύτερο από το τίποτα.

Εν κατακλείδι θα ήθελα να σας πω ότι το εξώφυλλο του βιβλίου δεν πέρασε απαρατήρητο από την ματιά μου, αφού η πρώτη κίνηση μου ήταν να δω αν είναι πίνακας και φυσικά είναι η λιτανεία της Αγίας Ροζαλίας στο Παλέρμο, ο οποίος είναι Ιδανικός για να στολίσει το βιβλίο μιας Ιταλίας που η εκκλησία ασκεί σημαντικό ρόλο στην κοινωνίας της. Το Σικελικό Ειδύλλιο είναι ένα βιβλίο που έχει αξία η κάθε λέξη του και μία αίσθηση χιουμοριστική ‘’ λογικά επιτηδευμένη’’ από την συγγραφέα, αφού ακόμη και ο τίτλος με οδηγεί σε αυτή την σκέψη. Επίσης το πασίγνωστο τραγούδι Vivere με τον Κάρλο Μπούτι που θα μπορούσε να είναι και το soundtrack του βιβλίου, το άκουγα συνέχεια κατά την διάρκεια της ανάγνωσης μου και μου δημιουργούσε μία νοσταλγία αδικαιολόγητη.

Τι υπέροχη μέρα η σημερινή

Μέρα γεμάτη ευτυχία

Μ’ άφησε η ωραία μου κυρία

Μου έδωσε πίσω την ελευθερία

Ζήσε, χωρίς μελαγχολία

Ζήσε, χωρίς ζήλεια

            Βιβλίο: Σικελικό Ειδύλλιο Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Συγγραφέας: Σώτη Τριαναταφύλλου

Εκδόσεις: Πατάκη www.patakis.gr

Love Book Diary: Παρασκευή Παρίσση

Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε στο Φαρμακευτικό Τμήμα της Φυσικομαθηματικής και στο Γαλλικό Τμήμα της Φιλοσοφικής του ΕΚΠΑ. Είναι διδάκτωρ στην Αμερικανική Ιστορία και στην Ιστορία των πόλεων. Έχει κάνει μεταδιδακτορικές σπουδές στη φιλοσοφία των μαθηματικών και στις διεθνείς σχέσεις. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, νουβέλες, δοκίμια και διηγήματα. Μεταφράζει από τέσσερις γλώσσες και αρθρογραφεί στον Τύπο. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα έργα της: Το εργοστάσιο των μολυβιών (2000), Φτωχή Μάργκο (2001), Άλμπατρος (2003), Συγχώρεση (2005), Κινέζικα κουτιά (2006), Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης (2008), Λίγο από το αίμα σου (2008), Ο χρόνος πάλι (2009), Αύριο, μια άλλη χώρα (2009), Ο υπόγειος ουρανός (2010), Για την αγάπη της γεωμετρίας (2011), Σπάνιες γαίες (2013), Μηχανικοί καταρράκτες (2014), Γράμμα από την Αλάσκα (2015), Αστραφτερά πεδία (2016), Το τέλος του κόσμου σε αγγλικό κήπο (2017, Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας), Το λούνα παρκ στο ιερό βουνό (2019), Σικελικό ειδύλλιο (2021), καθώς και τα δοκίμια Αριστερή τρομοκρατία, δημοκρατία και κράτος (σε συνεργασία με τον Ηλία Ιωακείμογλου, 2003), Μιλώντας με την Αλίκη για τη φιλοσοφία και το νόημα της ζωής (2012), Πλουραλισμός, πολυπολιτισμικότητα, ενσωμάτωση, αφομοίωση (2015), Μόνοι στον κόσμο: Ευρωπαίοι συγγραφείς, αντιαμερικανισμός και αμερικανική μοναξιά (2019). Επίσης έχει γράψει βιβλία για παιδιά και νέους: Γράμμα από έναν δράκο (2005), Αφρικανικό ημερολόγιο (2008), Η Μιλένα και το φρικτό ψάρι (2011), Η Μαριόν στ’ ασημένια νησιά και στα κόκκινα δάση (αναθεωρημένη έκδοση 2014), Οι αρχαίοι Έλληνες χώνουν τη μύτη τους παντού (2015), Οι αρχαίοι Έλληνες χώνουν τη μύτη τους παντού (ξανά) (2016), Μιλώντας για την Έκφραση-Έκθεση (2017).

Το "Σικελικό ειδύλλιο" δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο ανθρώπων σε µια µικρή πόλη της Σικελίας, στα µέσα της δεκαετίας του 1950. Με την πρώτη µατιά, ο αστυνόµος Λούκα Ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέττα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή: αλλά, καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνουν όλο και περισσότερες οµοιότητες· είναι και οι δυο τους, ο καθένας µε τον τρόπο του, ξένοι στον γενέθλιο τόπο· µοιάζουν µε τα αντίθετα είδωλα του ίδιου καθρέφτη. Για τον Ντε Ματέις, ο τίτλος αυτού του βιβλίου ίσως να ήταν Σικελικό γοτθικό — ιστορία τρόµου δυτικά των Συρακουσών· στην Κοντσεττίνα ίσως να ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου· της άρεσαν οι µαριονέτες· άλλοτε έµοιαζε µικρότερη από την ηλικία της, άλλοτε πολύ µεγαλύτερη. Το Σικελικό ειδύλλιο τοποθετείται στο επαρχιακό περιβάλλον του νησιού εκείνη την όχι και τόσο µακρινή εποχή: µαφιόζικες δολοφονίες, εγκλήµατα τιµής, βιασµοί και επανορθωτικοί γάµοι. Ο Ντε Ματέις και η Κοντσέττα Βιτάλε δεν βρίσκουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσµο. Αν και η προτροπή για τον εαυτό τους είναι Ζήσε!, όλα πάνε στραβά, σχεδόν όλα: ο Ντε Ματέις βρίσκει τον σικελικό τρόπο θανάτου και η Κοντσέττα αρνείται να συµµορφωθεί µε τον σικελικό τρόπο ζωής.