ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

 

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ

    Έχω την χαρά να φιλοξενώ τον συγγραφέα, μουσικοσυνθέτη και ερμηνευτή κ. Φίλιππο Πλιάτσικα στο Love Book Diary με αφορμή την έκδοση του καινούργιου του βιβλίου με τίτλο '' Ο Υπασπιστής Του Αυτοκράτορα''  που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

    Στον Υπασπιστή του αυτοκράτορα μαθαίνουμε για κάποια ιστορικά στοιχεία που είναι άγνωστα στους περισσότερους αναγνώστες. Θα ήθελα να μας πείτε ποια ήταν η αφορμή για τη δημιουργία του συγκεκριμένου βιβλίου και αν τα ιστορικά στοιχεία δίνουν αφορμή να αναπτυχθεί η μυθοπλασία στο βιβλίο σας ή μέσα από έναν μύθο αναδεικνύονται ιστορικά στοιχεία στο ευρύ κοινό;

 

    Αφορμή για την συγγραφή του βιβλίου στάθηκε ένας απογευματινός περίπατος στα στενά δρομάκια της Ιεραπετρας, όπου βρέθηκα αντιμέτωπος με μια επιγραφή. Έγραφε πως  για ένα βράδυ σε ένα σπίτι που φάνηκε ξαφνικά μπροστά μου, έμεινε ο Ναπολέων Βοναπάρτης .Αυτό  στάθηκε ικανό να ενεργοποιήσει έναν απίστευτο μηχανισμό δημιουργίας μιας φανταστικής όσο και «ζωντανής» ιστορίας μέσα μου, που ευτυχώς αποτυπώθηκε στις σελίδες του «Υπασπιστή του αυτοκράτορα».Στ’ αλήθεια διάβασα και έμαθα πολλά από τα ιστορικά στοιχεία της εποχής ,για να μπορέσω στη συνέχεια να αλλοιώσω πολλά από αυτά τα στοιχεία προκειμένου να στηρίξω την ιστορία που είχε γεννηθεί στο μυαλό μου

 

    Οι οικογενειακοί θεσμοί που ταξιδεύουν μέσα στον χρόνο κρατούν τις μνήμες ζωντανές; Αν ναι με ποιον τρόπο επιτυγχάνετε αυτό;

 

    Η οικογένεια όπως οι περισσότεροι ξέρουμε αλλά και όλοι κάποια στιγμή στο τέλος μαθαίνουμε, παίζει καταλυτικό ρόλο σε πάρα πολλά από τα πράγματα που θα βιώσουμε, που θα αισθανθούμε, που θα μάθουμε. Ακόμα και για τους δρόμους που θα διαλέξουμε να πάρουμε, οι ρίζες μας βρίσκονται εκεί κοντά. Πολύ πιο κοντά από ότι πιστεύουμε

 

     Ο Ρυθμός της ζωής μας είναι πολύ γρήγορος. Τι είναι αυτό που δεν πρέπει να αφήνουμε για αύριο; Ποιο είναι το μήνυμα που θα πάρει ο αναγνώστης από το Υπασπιστή του αυτοκράτορα;

 

    Γενικώς με τα ειδικά μηνύματα δεν τα πάω πολύ καλά. Απλώς αναφέρω είτε με τον συμπυκνωμένο τρόπο της δημιουργίας ενός τραγουδιού ,είτε με τον πιο αναλυτικό λόγο της συγγραφής ενός βιβλίου ,αυτά που γεννιούνται κάθε φορά μέσα μου από τις προσλαμβάνουσες που έχω. Βιωματικές αλλά και εξωγενείς .Στην προκειμένη περίπτωση απ' την μεγάλη αγάπη μου για την λογοτεχνία και το πάθος μου ως αναγνώστη .Σε ό,τι αφορά τη ζωή ,ο καθένας από μας έχει έναν υποκειμενικό ορισμό για το τι πραγματικά σημαίνει και τι πραγματικά είναι .Κυλάει  πάντως και κυλάει γρήγορα και σίγουρα το παρελθόν είναι αυτό που θυμόμαστε, χωρίς να είναι σίγουρο ότι το θυμόμαστε σωστά .Το μέλλον είναι άγνωστο, κι αυτό που έχουμε στα χέρια μας είναι το παρόν .Ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μ αυτό 

 

 

    Ο θάνατος μπορεί να γίνει η αφορμή οι σχέσεις των ανθρώπων να είναι πιο ειλικρινείς; Από κάποια ηλικία και έπειτα βλέπουμε την πραγματικότητα μας με άλλη αντίληψη;

 

    Ο θάνατος νομοτελειακά είναι η τελική εξέλιξη από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Η διαχείριση αυτής της άγνωστης τελικής εξέλιξης έχει τροφοδοτήσει κατά τη γνώμη μου τις μεγάλες πράξεις των ανθρώπων .Καλές και κακές . Από μεγάλα καλλιτεχνικά έργα που δημιουργήθηκαν μέσα απ' την υπαρξιακή αναζήτησή των δημιουργών τους έως και τις πιο μαύρες δολοφονικές και πολεμικές πράξεις της ιστορίας .Σίγουρα πάντως δεν αποφεύγεται με τον εγκλεισμό σε τέσσερις τοίχους όπως η «εξειδικευμένη» φθορά του παγκόσμιου πνεύματος κατάντησε να πιστεύει βιώνοντας την αυτοεκπληρούμενη μέθη της. 

 

    Τι είναι αυτό που  ορίζει τελικά τα βήματα μας; Οι επιλογές μας, η τύχη, η μοίρα ή κάποιος θεός;

    Θα έλεγα ότι είμαι κατάλληλος στο να θέτω ερωτήματα και να προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις. Ας το αναζητήσουμε παρέα αυτό .

 

    Το πεζό κείμενο συνδυάζεται με στίχους σε κάποιες σελίδες του βιβλίου. Η τοποθέτηση των συγκεκριμένων στίχων θέλουν να δώσουν έμφαση στο κείμενο ή είναι από ένα πηγαίο αίσθημα να εκφραστείτε από καρδιάς;

 

    Οι στίχοι που εμπεριέχονται στο βιβλίο έχουν άμεση σχέση με το κείμενο που υπάρχει πριν  και μετά. Έχουν ένα ρόλο να συνδέουν κάποια κομμάτια ή ακόμα και να υπάρχουν, απλώς δίνοντας κάποιες πτυχές με πιο συμπυκνωμένο τρόπο

 

    Ποια είναι τα κοινά σημεία ενός λογοτεχνικού και ενός στιχουργικού ταξιδιού; Επίσης ποιες είναι οι διαφορές τους; Ήταν ρίσκο ή ένα στοίχημα με τον εαυτό σας να γράψετε πεζό κείμενο;

 

      

 Είναι τελείως διαφορετική λειτουργία .Ο πεζός λόγος είναι σαφώς πιο αναλυτικός, έχει πολύ πολύ περισσότερες παραμέτρους που θα πρέπει να υποστηρίξεις και να υπηρετήσεις καταγράφοντας τες  με σαφήνεια και με σεβασμό. Ο στιχουργικός λόγος είναι συμπυκνωμένος και  όλες αυτές τις παραμέτρους πρέπει να τις εμπεριέχει συμπυκνωμένα με την ίδια σαφήνεια και σεβασμό .

Δεν υπάρχει ρίσκο στην ανάγκη για έκφραση είναι οι δύο πλευρές της ίδιας φύσης. Ίσως βέβαια αυτή η συγγραφική μου πλευρά καθώς είναι και η πιο άγνωστη να έβρισκε πιο φιλόξενά κι όχι τόσο καχύποπτα λιμάνια αν δεν υπήρχε η μουσική. Αλλά αυτή η ιδιότητα της καχυποψίας είναι πολύ βαθύ και παλιό χαρακτηριστικό του τόπου μας και μ αυτό θα πορευτούμε 

 

    Πόσο βοηθάει η Λογοτεχνία την μουσική ή το αντίθετο; Είναι δυο τέχνες που συνδυάζονται;

    Προσωπικά έχω στηριχτεί πάρα πολύ στην λογοτεχνία για να γράψω τραγούδια. Πολλά από αυτά που έχουν κυκλοφορήσει και αρκετά από αυτά που έχουν γίνει και ιδιαιτέρως γνωστά έχουν αφορμή λογοτεχνικά κείμενα. «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο» είναι ένα προφανές παράδειγμα.

 

 Ήθελα να σας ρωτήσω από την αρχή της συζήτησης μας, αν η Σοφία είναι η Δούκισσα της Πλακεντίας τελικά, γιατί με προβλημάτισε πάρα μα πάρα πολύ.

 

    Αυτό το μυστικό, είναι ένα από τα μυστικά που κρύβονται στην αλλοίωση των ιστορικών στοιχείων που ανέφερα και στην αρχή της κουβέντας μας ότι έκανα προκειμένου να υπερασπιστώ την δικιά μου ιστορία. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ πιο όμορφο να το αφήσουμε στην διακριτική ευχέρεια του κάθε αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του.

 

     Όσοι σας έχουν παρακολουθήσει γνωρίζουν ότι έχετε μία καλή επαφή με την συγγραφέα Μάρω Βαμβουνάκη , η οποία προλογίζει το βιβλίο σας. Θα ήθελα να μας πείτε λίγα λόγια για την αγαπημένη συγγραφέα ακόμη και από την εποχή του ‘’Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.’’

 

    Η Μάρω είναι ευτυχία για όποιον γνωρίζει. Όχι μόνο προσωπικά αλλά ακόμα και διαβάζοντας το λόγο της μέσα από τα βιβλία. Φροντίζει για τους γύρω της μοιράζοντας τόσο γενναιόδωρα βαθιές σκέψεις και ορισμούς που δεν είναι καθόλου εύκολο να φτάσεις σε αυτούς. Κι όμως αυτή τους μοιράζει σαν να μην νοιάζεται να κρατήσει τίποτα για εκείνη .Υπήρξα πολύ τυχερός που την γνώρισα και είμαι πολύ τυχερός που με κάποιους τρόπους που αλλάζουν μορφές με το πέρασμα των χρόνων αλλά η ουσία τους μένει ίδια ,εξακολουθώ να μοιράζομαι μαζί της τόσο όμορφα πράγματα .

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

    Ο Φίλιππος Πλιάτσικας γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Θεσσαλούς. Από το 1989 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Πυξ Λαξ με αρκετά σημαντική μουσική πορεία, μεγάλες συνεργασίες τόσο με Έλληνες όσο και με ξένους καλλιτέχνες, πολύ επιτυχημένα άλμπουμ, καθώς και ιστορικές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η προσωπική μουσική του πορεία ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με αναρίθμητες ζωντανές εμφανίσεις και πολύ επιτυχημένους δίσκους με χρυσές και πλατινένιες πωλήσεις. Το 2015 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του με τίτλο Το όνομα, το οποίο έδωσε ένα πρώτο ισχυρό στίγμα για τη μεταφορά μιας ανήσυχης πένας, που είχαμε συνηθίσει να συμπυκνώνει ιδέες και συναισθήματα σε στίχους τραγουδιών, σ’ ένα διαφορετικό πεδίο έκφρασης, αυτό της συγγραφής. Ο ΥΠΑΣΠΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ είναι η δεύτερη συγγραφική του απόπειρα.

Περιγραφή

    Το 1798, στο ταξίδι του προς την Αίγυπτο, ο Ναπολέων Βοναπάρτης «κρύφτηκε» για κάποιο διάστημα στην Ιεράπετρα της Κρήτης, κάτι που λίγοι γνώριζαν κι ακόμη πιο λίγοι έμαθαν ποτέ. Δίπλα του, ο Ζαν Λινιέ˙ ο πιο πιστός αξιωματικός και παιδικός του φίλος απ’ τις γειτονιές της Κορσικής. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, μια άγρια, τρικυμισμένη νύχτα, η Σοφία Σινιώρη, μια υπέροχη γυναίκα, στη δίνη ενός αναπάντεχου, μοιραίου έρωτα, φυγαδεύεται από την Κρήτη στη Μάνη, και κατόπιν στην Πεντέλη, για να καταλήξει στο Παρίσι, συνοδεία του Μπερναρντέν, ενός απόστρατου αξιωματικού.

Πάνω από δύο αιώνες μετά, η Σοφί Λινιέ, ένα κορίτσι τού σήμερα στην πρωτεύουσα πόλη της Γαλλίας, τη μέρα που αποχαιρετά τη μητέρα της, Λιμπερτέ, για το μεγάλο ταξίδι, ανακαλύπτει ένα από χρόνια κρυμμένο μυστικό σε έναν παλιό πίνακα ζωγραφικής. Τα βήματά της θα την οδηγήσουν στη νοτιότερη γωνιά της Ευρώπης, την Κρήτη, και μετά στην Πεντέλη, σ’ έναν έρημο πύργο, όπου μέσα από τα μάτια της και την ψυχή της θα ενωθούν, μ’ έναν τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, οι δυο τόσο μακρινοί κόσμοι, που χωρίζονται από αιώνες, με τη ρωγμή του ανεκπλήρωτου ωστόσο να χάσκει εντός τους. Κι ίσως έτσι λυτρωθούν κι απελευθερωθούν από τα δεσμά μιας αιώνιας προσμονής.

Είναι η μοίρα των ανθρώπων, η τύχη, κάποιος θεός;
Τι είναι αυτό που ορίζει τελικά τα βήματά τους;

    Θα μπορούσα να επιλέξω πολλά τραγούδια για να κλείσω την συζήτηση μας , αλλά ο δρόμος μου με οδηγεί στο βιβλίο της Μάρως που ήταν η αφορμή να την γνωρίσω μέσα από το τραγούδι... τότε πριν πολλά πολλά χρόνια στην παραλία της Ερέτριας ... Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο!!!

Πυξ Λαξ - Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στο Παράδεισο (σκόρπια λόγια απτο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη)

Δίσκος : Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ