ΑΛΥΣΙΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

 

Η ‘’ αλυσίδα γυναικών ‘’ είναι ένα βιβλίο αγαπησιάρικο και απολαυστικό. Η ιστορία του αναδεικνύει και δένει σφιχτά τον ομφάλιο λώρο των γυναικών μιας οικογένειας μέσα στον χρόνο. Έναν λώρο που είναι βρώμικος από αίματα αλλά ξεπλένεται από την αντοχή και την ανοχή των γυναικών. Γυναίκες όμορφες, δυναμικές, ευαίσθητες συνάμα δίνουν την σκυτάλη η μία στην άλλη για να προχωρήσουν , να εξελιχθούν και να διδαχθούν από τις εμπειρίες τους.. Οι παλιότερες δίνουν στοιχεία στις νεότερες γυναίκες, δίνουν τα λάθη τους και έτσι η αλυσίδα της οικογενειακής ιστορίας περνάει από γενιά σε γενιά.

 

    Ποια είναι όμως αυτή που κρατάει το μαντήλι και σέρνει τον χορό πιο δεξιοτεχνικά; Ποια είναι αυτή που γνωρίζει καλύτερα τα βήματα; Η κάθε μία το κρατάει σφιχτά στο χέρι της και με τον χαρακτήρα της και με τις συνθήκες που ζει το έχει ψηλά προσπαθώντας να το ανεμίζει αποχαιρετώντας τις κακοτοπιές  που δέχεται στην οικογενειακή της ζωή.. Το μαντήλι θα έπρεπε να ήταν λευκό!!

Όταν ο κρίκος της αλυσίδας δεν είναι τεταμένος συσσωρεύεται στον λαιμό και γίνεται αβάσταχτο φορτίο για αυτόν που το κουβαλάει. Έτσι και στην ιστορία του βιβλίου μας ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με γυναίκες που έχουν όνειρα, φιλοδοξίες αλλά δεν είναι ελεύθερες να διαλέξουν τους δικούς τους κρίκους. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για την φύση της γυναικείας ταυτότητας με αφορμή το βιβλίο αυτό, αλλά θα εστιάσω πιο πολύ την προσοχή μου στην δύναμη της μητρότητας, Η γυναίκα μάνα ανοίγει τα φτερά της σαν περιστέρα για να προστατέψει τα πιτσούνια της και υπομένει τα πάντα σε ένα προφανή άτυχο γάμο, γιατί πρέπει να είναι ο στυλοβάτης του σπιτιού και η φωλιά των μωρών της. Όσο υπάρχει αγάπη μέσα στην καρδιά της οι δεσμοί δεν μπορούν να κοπούν!

    Είναι ένα αληθινό ταξίδι ενηλικίωσης το μυθιστόρημα της κυρίας Μπίνιου. Είναι ένα γλυκόπικρο ταξίδι που σε παρασέρνει. Η γραφή της είναι άμεση, μεστή και σε τραβάει χωρίς να το καταλάβεις μέσα στην ιστορία της. Πολλές φορές ένιωσα ότι καθόμασταν μαζί στο ίδιο τραπεζάκι και συζητούσαμε. Την φανταζόμουν να με κοιτάει με υγρά μάτια και να χαμογελάει στις παύσεις της, καθώς μου αφηγούταν την ιστορία της ίδιας και της οικογένειας της. Γυναικείες ιστορίες μέσα στον οικογενειακό παλμό. Μέσα από τις θύμισες της ένιωθα κάποιες στιγμές έντονες συγκινήσεις και άλλες απορούσα με τις αντοχές αυτών των γυναικών που δένουν τον κρίκο.

Η αλυσίδα γυναικών σου υπενθυμίζει ότι οι ευτυχισμένες γυναίκες είναι αυτές που αγαπιούνται πραγματικά και έχουν το καλύτερο ταίρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με βάση την ιδιοσυγκρασία της κάθε μιας. Οι ιδέες και οι αποφάσεις τους επηρεάζουν τον κρίκο αλλά πάνω από όλα διατηρούν τον οικογενειακό θεσμό, αφού θεωρούνται ότι στηρίζουν το κεφάλι που θα περάσει η καδένα της αλυσίδας. Γυναίκες που έχουν διαλέξει μία ασαφή διαδρομή αλλά είναι πρόθυμες να βρουν εναλλακτικές λύσεις και να ενθαρρύνουν τους γύρω τους ξεχνώντας τον εαυτό τους. Οι ενέργειες τους ταξιδεύουν με τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της κάθε εποχής που διανύουν σαν οικογενειακός καταλύτης για να επιφέρουν το πιο γρήγορο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η οικογενειακή ιστορία που ακολουθούμε αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα μέσα από μία αφηγηματική λυρικότητα που μόνο η κυρία Μπίνιου μπορεί να μας διδάξει. Ήθος και ανοχή είναι δύο πρώτες λέξεις που μου έρχονται όταν κλείνω τα μάτια και μυρίζω τις σελίδες του βιβλίου. Πόσα μπορείς να αντέξεις και πόσες φορές θα χαμογελάσεις κλείνοντας πονηρά το μάτι στην ρουφιάνα την ζωή; Πολλές μα πάρα πολλές, αφού η εμπιστοσύνη και η αβεβαιότητα χορεύουν μαζί!! Έτσι και εγώ διαβάζοντας και την τελευταία σελίδα του βιβλίου, χαμογέλασα και κοίταξα στα μάτια την κυρία Αθηνά που κοσμεί το εξώφυλλο!!

Βιβλίο: Αλυσίδα γυναικών ( Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Συγγραφέας: Αθηνά Μπίνιου

Εκδόσεις: Πατάκης ( https://www.patakis.gr/)

Love book diary : Παρασκευή Παρίσση

    Η Αθηνά Μπίνιου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έχει καταγωγή από τη Μάνη. Είναι χημικός, αλλά πάντοτε πίστευε ότι η χημεία ενώνει την έρευνα με τη φαντασία και τη λογοτεχνία. Στην παιδική της ηλικία έφυγε με τους γονείς της για τη Βραζιλία. Εκεί έμεινε πολλά χρόνια, σπούδασε στο Σάο Πάολο, εργάστηκε, συνέβαλε στην ανάπτυξη της ελληνικής παροικίας και δημιούργησε οικογένεια. Τώρα ζει στην Αθήνα και γράφει παραμύθια για μικρούς και μεγάλους.

     Στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων έχουν συμπεριληφθεί τα βιβλία της Η κυρά της Αιξωνής (Εκδόσεις Πατάκη, 2015), Νικηφόρος Βρεττάκος: Το παιδί που ήθελε να γίνει ποιητής (Εκδόσεις Πατάκη, 2012) και Στο πανηγύρι των πουλιών (Εκδόσεις Πατάκη, 2010). Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία της Η Ταρώ και ο Ζαχαροζυμωμένος (2006, παραμύθι σε κουκλοθέατρο, το οποίο εγκαινίασε τη Μικρή Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών το 2010), Το κατόρθωμα του Δάκρυ (2007), Τα χειρόγραφα του Πύργου (2007), Η Λουκία και οι δύο πατρίδες της (2011, βραβείο από την Εταιρεία Τεχνών Κερατσινίου), Πιρουλίτο και Ροζαλία (2012, βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών), καθώς και το μυθιστόρημα Αλυσίδα γυναικών (2022). Άλλα βιβλία της για παιδιά είναι Ο κρυστάλλινος αετός (Ελληνικά Γράμματα, 2005), Το δειλό λιοντάρι (Καλειδοσκόπιο, 2009), Ιστορίες για φίλημα (Μίνωας, 2011). Σε καλλιτεχνική βιβλιοδεσία έχουν εκδοθεί τα έργα της Οι ήρωες του Άρδα, Κεντήματα μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, Μαντινάδες της Κρήτης και Η τέχνη της ευτυχίας. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στην πορτογαλική, στην ισπανική, στην αγγλική, στην κροατική και στην κινέζικη γλώσσα. Το Kατόρθωμα του Δάκρυ διακρίθηκε ως το καλύτερο παραδοσιακό μεσογειακό παραμύθι του 2008 στην Καρταγκένα της Ισπανίας. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου - Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του Πολιτιστικού Συλλόγου Απολλωνία και του Σωματείου «Οι φίλοι του ΠΙΚΠΑ Βούλας». Αφηγείται τα κείμενά της σε σχολεία και πολιτιστικούς χώρους. Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα www.athinabiniou.gr

Σύνοψη

    Δεκαετία του 1950. Η Άρτεμη, στα δεκατέσσερά της χρόνια, υποχρεώνεται να εγκαταλείψει μαζί με τη μητέρα και τον αδελφό της τη Θεσσαλονίκη προκειμένου, ταξιδεύοντας με ένα από τα πρώτα και μυθικά υπερωκεάνια από τον Πειραιά, να φτάσουν στη Βραζιλία. Πηγαίνουν εκεί να βρουν τον πατέρα, ο οποίος είχε φύγει κυνηγημένος ως αριστερός από την πόλη του τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια. Στο Σάο Πάολο, το νεαρό κορίτσι θα σπουδάσει χημικός βιομηχανίας, θα αρχίσει να εργάζεται, θα παντρευτεί έναν Έλληνα επιχειρηματία και θα επιστρέψει στην Ελλάδα –μόνη με τα παιδιά της πια– με τη μεταπολίτευση, το 1974...

    «Ένα ταξιδιωτικό μυθιστόρημα με ρίζες στην Ελλάδα της μετανάστευσης», όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Στρατής Χαβιαράς, «με πλοκή, σασπένς, δράμα, συγκίνηση και τις ιδιαιτερότητες των Ελλήνων επαναπατριζόμενων». «Μια ιστορία με όνειρα και εφιάλτες, με ταξίδια στο παρελθόν, που θεραπεύουν το παρόν και ωθούν το μέλλον», σύμφωνα με τον Κώστα Βρεττάκο. Η πορεία προς την ενηλικίωση ενός νεαρού κοριτσιού που, παίρνοντας δύναμη από τις μεγαλύτερες γυναίκες της οικογένειάς της, έγινε με τη σειρά της ο κρίκος για να προχωρήσουν οι κόρες και οι εγγονές της σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει.

    «Ένα μυθιστόρημα που ξεδιπλώνει πτυχές της διαχρονικής γυναικείας εμπειρίας: τις κατακτήσεις και τις υπερβάσεις, τις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις της γυναικείας ταυτότητας... Ένα αληθινό ταξιδιωτικό παραμύθι, που μας συνδέει με την ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με τον εσωτερικό μας κόσμο και με την οικογένεια – το φυτώριο των ανθρώπινων σχέσεων. Με αυτή την έννοια, η αφήγηση της Αθηνάς Μπίνιου λειτουργεί στον αναγνώστη θεραπευτικά, όπως οι ιστορίες με έντονο συγκινησιακό φορτίο, τις οποίες ακούω καθημερινά λόγω της μακρόχρονης θητείας μου ως θεραπεύτριας».  Χάρις Κατάκη