ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Η επαφή μου με το έργο του κύριου Παναγιωτόπουλου ‘’ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ’’ ήταν μοναδική. Ήταν από τα πιο όμορφα αναγνωστικά ταξίδια που είχα μέχρι τώρα όσον αφορά το 2022. Υπάρχουν βιβλία που με κλειδώνουν μέσα στις σελίδες τους και μέσα στην ιστορία τους μόνο και μόνο από την γραφή του δημιουργού. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας και ο τρόπος  που παίζει με το Ελληνικό αλφάβητο, μου αποδεικνύει ακόμη μία φορά πόσο όμορφη είναι η Ελληνική μας γλώσσα και πόσες υπέροχες λέξεις έχουμε που δεν χρησιμοποιούμαι πλέον. Λόγος και Τέχνη λοιπόν μαζί!! Οι άνθρωποι που εκπαιδεύτηκαν να χρησιμοποιούν δεξιοτεχνικά την γραφή μας και να δημιουργούν τις πύλες κάτω από τις οποίες θα περάσουν οι αναγνωστικοί ταξιδιώτες τους θεωρώ άρχοντες και για αυτό υποκλίνομαι. 





Ο κύριος Παναγιωτόπουλος προτιμάει την καθαρεύουσα  για να αναπτύξει το έργο του, ίσως για να ταυτίσει ολοκληρωτικά τον πρωταγωνιστή με την εποχή του. Η σύνταξη των προτάσεων  και ο συνδυασμός των λέξεων είναι αξιοζήλευτος. Μπορώ να πω με το χέρι στην καρδιά ότι ζηλεύω τον τρόπο γραφής του αλλά συνάμα τον θαυμάζω και για να μην γίνω γραφική η ‘’Αγιογραφία’’ με κέρδισε πρωτίστως για αυτό και έπειτα για την αναπαράσταση των γεγονότων, αφού το βιβλίο στηρίζεται σε μία επιστολή που ο αναφερόμενος Φονιάς σπάει την σιωπή του εξήντα χρόνια μετά. Παίρνοντας ως δεδομένο την δεξιοτεχνική του γραφή αυτό που τον ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο είναι το καλό και το χαρακτηριστικό του χιούμορ. Ένα χιούμορ απολαυστικό και πηγαίο θεωρώ, αφού έπιασα τον εαυτό μου να γελάει και να σταματάει την ανάγνωση. Αυτός ο σαρκασμός βεβαίως έχει στόχο να περιγράψει με όσο πιο γλαφυρό τρόπο την νοοτροπία, τις ιδέες και την ίδια την ζωή ολόκληρων Ελληνικών γενεών στις αρχές του περασμένου αιώνα, οι οποίες είναι κωμικοτραγικές όταν τις βλέπεις ως θεατής.

 Η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε ένα Θεό καθώς και στους Αγίους για να σωθεί η ψυχή του αλλά και για να λυτρωθεί από τα προβλήματα του είναι τόσο μεγάλη, μα τόσο μεγάλη  που η έκφραση που λέει ο λαός  ΄΄Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ’ είναι η πιο κατάλληλη να την χρησιμοποιήσω και εγώ για το βιβλίο που διάβασα . Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα για να μαζευτούν χρήματα και να γεμίσουν τα ταμεία μην το ξεχνάτε αυτό! Μέσα από την ανάγκη του αυτή ο άνθρωπος συνεχίζω  μπορεί να δημιουργήσει τόσο έντονους μύθους, τόσο έντονες καταστάσεις , οι οποίες να μπλεχτούν με την πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος να μην ξεχωρίζεις που ξεκινάει το παραμύθι και που τελειώνει. Ακόμη και κουβάρι να ήταν η Αριάδνη δεν θα μπορούσε να δώσει την άκρη στον Θησέα...


    Οι μύθοι και οφθαλμαπάτες μπλέκονται με αριστοτεχνικό πλέξιμο της ίδια κλωστής για να αγιάσει η ψυχή του ανθρώπου, αλλά πάνω από όλα για να ζήσει πιο καλό και πιο εύπορο βίο. Όταν το έργο του ολοκληρωθεί πάνω σε σάπια θεμέλια και ενώ γνωρίζει ότι μπορεί να γκρεμιστεί ανά πάσα στιγμή θα αγωνιστεί εν τούτης με αίμα και ιδρώτα για να μη του το χαλάσει κανείς, αφού πορεύεται μέσα από αυτό. Απλοί άνθρωποι, ευκολόπιστοι με προκαταλήψεις παρασέρνονται από το χορό και το γαϊτανάκι που έχουν στήσει άλλοι για αυτούς. Ο αυτοσκοπός αγιάζει τις ψυχές τους όπως η Θεία κοινωνία , κατά την οποία μεταλαμβάνουμε το σώμα και αίμα του Κυρίου μας για να είμαστε πνευματικά ζωντανοί. Και εδώ έρχεται η επιστολή με ένα μοναδικό χιούμορ να στολίσει την Αγιότητα και τους πιστούς που θέλουν να πιστεύουν σε κάτι μοναδικό και ξεχωριστό για να ρίξουν Άγιο λίπασμα στην ψυχή τους.

Ο τίτλος ‘’Αγιογραφία’’ είναι ο πιο εύστοχος και ειλικρινά ολοκληρώνοντας την ανάγνωση  δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιον άλλο. Η αγιογραφία είναι το μέσον για να επιτευχθεί μία σχέση ζωής με τους Αγίους. Ο πιστός μπορεί να φθάσει και να αναζητήσει την αγιότητα μέσω της Αγιογραφίας. Μπορεί με απλά λόγια να γεφυρώσει τον φυσικό με τον πνευματικό κόσμο. Για να μπορέσετε και εσείς να γεφυρώσετε αυτή την απόσταση μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο και να κρίνετε μόνη σας που ξεκινάει το κωμικό και που το τραγικό στοιχείο της αφήγησης …… !


Βιβλίο: Αγιογραφία

Συγγραφέας: Νίκος Παναγιωτόπουλος

Εκδόσεις : Μεταίχμιο

Love Book Diary : Παρασκευή Παρίσση


 

Νίκος Παναγιωτόπουλος



    Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Έχει γράψει σενάρια για τηλεοπτικές σειρές (Οι γυναίκες της ζωής της, Άμυνα ζώνης κ.ά.) και έχει γράψει ή έχει συνεργαστεί στη συγγραφή σεναρίων για περισσότερες από δέκα ταινίες μεγάλου μήκους (Απόντες, Βασιλιάς, Ώρες κοινής ησυχίας κ.ά.) – ταινίες που έχουν διακριθεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων Η ενοχή των υλικών (1997, Βραβείο Μ. Ράλλη) και Γραφικός χαρακτήρας (2016) και τα μυθιστορήματα Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου (1998), Το γονίδιο της αμφιβολίας(1999), Αγιογραφία (2003) και Τα παιδιά του Κάιν (2011, Βραβείο Ιδρύματος Π. Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών). Τόσο τα μυθιστορήματα όσο και διηγήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές ξένες γλώσσες. Το έβδομο βιβλίο του, Ολομόναχος, εκδόθηκε αρχικά στη Γαλλία, στη σειρά Ce que la vie signifie pour moi των Editions du Sonneur.Τα Ανήσυχα Άκρα είναι το όγδοο βιβλίο του

Περιγραφή βιβλίου

    Καλοκαίρι του 1940, κάπου στην Αρκαδία… Ένα ολόκληρο χωριό, το Θερμό, ξεσηκώνεται και λιντσάρει τον προστάτη «άγιό» του – τον φημισμένο ασκητή Ιωάννη τον Ορφανό, ξακουστό σε ολόκληρη τη χώρα για τη θαυματουργή του δράση. Μέσα σε μια νύχτα, καθώς ψυχορραγεί, ο Ορφανός προλαβαίνει να εξομολογηθεί σ’ ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι, τον μοναδικό «ουδέτερο» κάτοικο του Θερμού – τον άνθρωπο που την επομένη σύσσωμο το χωριό θα κατηγορήσει για τον φόνο του «αγίου».
Εξήντα τόσα χρόνια αργότερα, κι ενώ οι εκκλησιαστικές αρχές συλλέγουν στοιχεία προκειμένου να προχωρήσουν στην αγιοποίηση του Ορφανού, ο «φονιάς» αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Με τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματά του (...) ο Παναγιωτόπουλος είχε δείξει ότι διαθέτει γερή φαντασία και καλό χιούμορ. Τα γνωρίσματα αυτά είναι παρόντα και στην Αγιογραφία, το χιούμορ ιδίως, το οποίο αποτελεί και τη σκοπιά του συγγραφέα....
Παντελής Μπουκάλας, Η Καθημερινή

Ο Ν. Παναγιωτόπουλος, εκτός από δεξιοτεχνική γραφή, διαθέτει κάτι σπάνιο, αλλά επιτακτικά ζητούμενο: ώριμο και διαυγή στοχασμό. Με άλλα λόγια, η γραφή του δε γίνεται αυτοσκοπός, αλλά έκφραση καίριων και οπωσδήποτε ζωντανών και πρωτότυπων σκέψεων.
Λίνα Πανταλέων, Διαβάζω

«…η αντίθεση που δημιουργείται αδιάκοπα ανάμεσα στη φυσική, γεμισμένη με ντοπιολαλιές έκφραση του αφηγητή και στην αδυναμία του να απομακρύνει από το λεξιλόγιό του ό,τι στα νιάτα του ταυτίστηκε γλωσσικά με μια σκληρή και εκδικητική εξουσία δίνει στις αλλεπάλληλες δραματικές καταστάσεις της Αγιογραφίας μια διάσταση μαύρης κωμωδίας, που μεταμορφώνεται βαθμιαία και σε θεμελιώδη μηχανισμό του έργου με εκρηκτικές συνέπειες.»
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, «Βιβλιοθήκη», Ελευθεροτυπία




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ: ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑ ΜΑΝΓΓΕΛ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ

ΚΛΑΙΡΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ