ΤΟ ΛΙΓΟ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

 

Ο έρωτας ξεφτιλίζει τον θάνατο, με έρωτα τον ξεγελάς, η ηδονή σε τρέφει….. Για πόσο όμως;

    ‘’Το λίγο που τελειώνει’’ είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την απώλεια, αλλά οι λέξεις δεν μένουν μόνο εκεί αφού αναδεικνύει με ρεαλιστικό τρόπο τα συναισθήματα των ηρώων που μένουν πίσω αλλά και πως τα διαχειρίζονται. Άρνηση, θυμός, νεύρα και αποδοχή είναι τα πιο έντονα συναισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος που αναπνέει στα πράγματα του την μυρωδιά του νεκρού και παλεύει με τις ερινύες του για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά. Η Ιφιγένεια Θεοδώρου όμως σε αυτό το βιβλίο των 250 σελίδων στοχεύει να φέρει τον αναγνώστη όχι μόνο μπροστά σε ένα τετελεσμένο γεγονός, αλλά να φανερώσει αυτά που κρύβονται στο έβενος του σκότους.

 Στην αρχή φωτίζοντας τον σκοτεινό δρόμο που πήρε η ζωή θελημένα ή μη με ένα κερί που τρεμοπαίζει στον άνεμο πριν ξημερώσει. Όταν όμως ο ήλιος ανατείλει και το φως απλωθεί μπροστά σου θα ξυπνήσεις από τον λήθαργο σου, θα βγάλεις τα μαύρα γυαλιά που νομίζεις ότι βλέπεις καλύτερα και σε προστατεύουν από το ήλιο. Η οπτική αντίληψη σου θα οξυνθεί και όλη η αλήθεια θα ακτινοβολήσει στο οπτικό σου πεδίο. Η αλήθεια είναι πάντα φανερή στο φως, αλλά το θολωμένο σου -μας μυαλό ποτέ δεν βλέπει πέρα από την μύτη σου-μας, πριν χάσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.

Το βιβλίο αρχικά μου δημιούργησε αισθήματα μελαγχολίας λόγω του θέματος, αλλά στην πορεία της ανάγνωσης μου πίστεψα και συνεχίζω να πιστεύω ότι για να το κατανοήσεις και να το τοποθετήσεις στην θέση που του αναλογεί, πρέπει να έχεις τουλάχιστον μια ηλικιακή ωριμότητα. Η ωριμότητα σε συνδυασμό με τα βιώματα του κάθε αναγνώστη, τον έρωτα που έχει γευτεί, την λύπη που έχει βιώσει στην ζωή του, την απώλεια αγαπημένων προσώπων του, την παιδική φιλία που έχει ζήσει, την οικογένεια που επιλέχθηκε να γεννηθεί και την αναγνωστική εμπειρία του γίνεται ο πλοηγός του να απολαύσει αυτό το ταξίδι. Ο φόβος  της απώλειας, ο φόβος του πόθου, ο φόβος του έρωτα, ο φόβος της ηδονής και οι συμβιβασμοί είναι η ραχοκοκαλιά του βιβλίου, γιατί όταν κλαίς μπορείς να λες ότι φταίει η βροχή……

Μέσα από την μεστή γραφή της συγγραφέως, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με μυστικά που είναι πολύ βαθειά κρυμμένα. Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν ένα ΜΥΣΤΙΚΟ το γνωρίζουν δυο παύει να είναι , εκτός αν ο δεύτερος είναι η μάνα σου όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται μέσα στο βιβλίο. Μυστικά που όταν φανερωθούν δεν θα πάρεις το πιστόλι να πυροβολήσεις τον υπαίτιο, γιατί θα τον κρίνεις από το τέλος του και όχι από την πορεία του και τις επιλογές του. Είναι όμως εντυπωσιακό πως δυο άνθρωποι πορεύονται μία ολόκληρη ζωή μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας και αφήνουν χώρο να μπει κρύος αέρας ανάμεσα τους, γιατί ουσιαστικά από ένα σημείο και μετά δεν βλέπουν ο ένας τον άλλον αλλά μόνο υποχρεώσεις. Ένας κρύος αλλά αναζωογονητικός αέρας που σε χαϊδεύει και αρκεί να κλείσεις το παράθυρο για να τον αποκλείσεις από έξω.

Όταν το μυαλό σου φουρτουνιάζει, ψάξε τους στίχους από ένα ποίημα που αγαπάς, λέγε το όσες φορές μπορείς……

Το μυστικό είναι εκεί που αναζητά το ησυχαστήριο ο καθένας, εκεί που ηρεμεί η ψυχή του, εκεί που γιατρεύεται ο φόβος, εκείνο το μέρος που αγαπά πιο πολύ… σε εκείνο το σημείο πρέπει να είμαστε και εμείς για να είμαστε ουσιαστικά μαζί. Έτσι γνωρίζουμε τον άλλον καλύτερα. Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, ναι αλλάζουμε και οι επιλογές μας θα ήταν διαφορετικές στον έρωτα, στην φιλία και στην αναζήτηση της μοναξιάς.

‘’Το λίγο που τελειώνει’’ έχει ένα εξαιρετικά υπέροχο εξώφυλλο με μία γυναικεία φιγούρα που φοράει μαύρο φόρεμα αλλά έχει την λεπτομέρεια της άσπρης δαντέλας στις άκρες των χεριών της. Τα γυναικεία χέρια κρατούν ανάποδα τα ανοιχτόχρωμα άσπρα και ροζ  τριαντάφυλλα που συμβολίζουν την αγνή αγάπη, την αθωότητα, την εκτίμηση και την συμπόνια. Πίσω όμως από αυτά αχνοφαίνονται και κάποια στο χρώμα της λεβάντας, της απόλαυσης και του κεραυνοβόλου έρωτα.

Είναι από τα βιβλία που σας προτείνω ανεπιφύλακτα και εύχομαι να ταξιδέψετε με τις γυναικείες ηρωίδες μας σε ένα ταξίδι που η γυναίκα παίζει τον κυριότερο ρόλο, αφού είναι η μάνα αλλά και η κόρη κάποιου.

 

Βιβλίο: Το λίγο που τελειώνει (Η ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Συγγραφέας: Ιφιγένεια Θεοδώρου

Εκδόσεις : Πατάκη (https://www.patakis.gr)

Love Book Diary: Παρασκευή Παρίσση

Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Παρακολούθησε σπουδές βιβλιοδεσίας τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών “La Cambre στις Βρυξέλλες και σεµινάρια συντήρησης χαρτιού στη Σχολή Συντήρησης και Βιβλιοδεσίας στην Ασκόνα της Ελβετίας. Συµµετείχε σε οµαδικές εκθέσεις βιβλιοδεσίας τέχνης. Δίδαξε ελληνικά, ως εθελόντρια, στην Εθνική Σχολή της Βιέννης και στο Διεθνές Σχολείο Berlitz στη Βόννη και στην Κολωνία. Σύντροφος για πολλά χρόνια Έλληνα διπλωµάτη, έζησε σε χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, µεταφέροντας στα βιβλία της τις εµπειρίες της. Το 1997 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγηµάτων της Χρυσός, Λιβάνι και Σµύρνη από τις εκδόσεις Ίκαρος. Ακολούθησαν τα βιβλία Μελέκ θα πει άγγελος (Ελληνικά Γράµµατα, 2001· Εκδόσεις Πατάκη, 2015), που ήταν υποψήφιο για το βραβείο µυθιστορήµατος του περιοδικού Διαβάζω, Γλώσσα από µάρµαρο (Ελληνικά Γράµµατα, 2005· Διάπλαση, 2018), Η γεύση της ερήµου (Εκδόσεις Πατάκη, 2012), το οποίο µεταφράστηκε στα αραβικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Sefsafa του Καΐρου, και Το λίγο που τελειώνει (Εκδόσεις Πατάκη, 2021). Έχει µια κόρη και σήµερα ζει στην Αθήνα.

Η Δέσποινα χάνει τον άντρα της έπειτα από σύντοµη σοβαρή αρρώστια. Θα ταξιδέψει στο Πήλιο µαζί µε τη Λιάνα και την Πέπη, φίλες της που της συµπαραστέκονται, για να ξεκαθαρίσουν τα πράγµατά του στο εξοχικό σπίτι που ήταν για χρόνια το ησυχαστήριό του. Οι τρεις τους καλούνται να διαχειριστούν την απουσία του Μάνου, αλλά και τις δικές τους απώλειες, παλιά ανεξόφλητα πένθη, καταχωνιασµένες µνήµες, µυστικά και ψέµατα που ανατρέπουν τις ισορροπίες µεταξύ τους. Οι συζητήσεις και οι µύχιες σκέψεις τους, καθώς µοιράζονται σκηνές από το παρελθόν σαν ένα εσωτερικό ταξίδι ενάντια στον χρόνο, φωτίζουν αισθήµατα και πράξεις· αναλογίζονται όσα έχουν χάσει, όσα δεν πρόφτασαν ή όσα απερίσκεπτα επέτρεψαν να φύγουν µέσα από τα χέρια τους. Η Ιφιγένεια Θεοδώρου καταδύεται στα βαθύτερα συναισθήµατα των ηρωίδων της κυνηγώντας το τέρας της απώλειας µε µόνο εφόδιο τον έρωτα. «Ο έρωτας ξεφτιλίζει τον θάνατο, µε έρωτα τον ξεγελάς, η ηδονή σε τρέφει…» Για πόσο όµως; Για «όσο κρατάει το προσωρινό, αυτό το λίγο που τελειώνει…».