ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ:ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ
Έχω την χαρά να φιλοξενώ στο Love Book Diary τον συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη με αφορμή το βιβλίο του Έχει λιακάδα σήμερα, που κυκλοφορεί από Άνεμος Εκδοτική.
Καλώς ήρθατε στο Love Book Diary!
Αφιερωμένο σε όσες και όσους πάλεψαν και παλεύουν όχι για να νικήσουν το δυσοίωνο πεπρωμένο τους ή τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται για να κερδίσουν την ίδια τους την ζωή.
«Είχε λιακάδα σήμερα» ο τίτλος του βιβλίου σας που κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική. Θα ήθελα να μας πείτε πως βιώσατε το συγγραφικό σας ταξίδι από την σύλληψη της ιδέας μέχρι να κρατήσετε το αντίτυπο του βιβλίου στα χέρια σας, με συνοδοιπόρους την Ισμήνη και την Πέρσα;
Πάντα η απόσταση ανάμεσα στη σύλληψη μιας ιδέας ως την τυπωμένη εκδοχή του βιβλίου, είναι μια μακριά περίοδος, γεμάτη αγάπη, ειλικρίνεια και διαφάνεια κατά τη συγγραφή, τουλάχιστον για συγγραφείς όπως εγώ, που δεν γράφουν με συνταγές ή προδιαγεγραμμένες σκαλέτες επιτυχίας. Η σύλληψη της ιδέας αυτή τη φορά ήταν το πρόσωπο, που αλειμμένο θαρρείς από μια λύπη από κερί, αποφάσιζε να αποδράσει από τη ζωή του με φόντο το άγνωστο. Η Πέρσα γεννήθηκε μέσα μου αμέσως μετά. Κάποια άλλη ηρωίδα μου θα ‘πρεπε να το ‘χε ξανακάνει –το ν’ αποδράσει– διεκδικώντας την προσωπική της χειραφέτηση και μια ζωή χαρακτηρισμένη από προσωπικές της επιλογές.
Στο στάδιο της προετοιμασίας, που συχνά κρατάει καιρό χωρίς να γράφεται ούτε μια λέξη, τα βασικά πρόσωπα αποκτούν τα χαρακτηριστικά, τη νοοτροπία τους, κάποιες φορές φορτώνονται τη μοίρα που τους δίνω, την ώθηση για την ζωή τους. Ώσπου να αρχίσουν να κυκλοφορούν γύρω μου σαν αληθινά πρόσωπα, περιμένω. Αλλά όταν συμβεί να ζωντανέψουν, τότε ανοίγω ένα λευκό αρχείο κειμένου κι ένα ακόμα βιβλίο έχει μόλις ξεκινήσει. Με την Ισμήνη και την Πέρσα χάρηκα, πόνεσα, ταυτίστηκα. Αλλά όταν κράτησα το πρώτο αντίτυπο της Λιακάδας στα χέρια μου, ήμουνα πεπεισμένος, ότι πέρα από τα πρόσωπα και τα γεγονότα, το βιβλίο αυτό –και αυτό– έκρυβε ένα κομμάτι κι από τη δική μου ψυχή, κάτι που μου συμβαίνει συχνά σε κάθε τέτοια διαδρομή.
Τι είναι η λιακάδα τελικά; Είναι αυτό που έχουμε μέσα ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ μας και μετατρέπει τον χειμώνα μας σε άνοιξη;
Καθένας-καθεμία από μας, κρύβει έναν σκοτεινό κι έναν φωτεινό εαυτό. Άλλοτε η ίδια μας η ζωή και τα συμβάντα της, άλλοτε πάλι εμείς μ’ ένα «θέλω» στο νου μας, αποφασίζουμε για το ποια πλευρά θα προβάλλουμε μπροστά στις οθόνες των ματιών μας και ποια όχι.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο σε όσες και όσους πάλεψαν και παλεύουν όχι για να νικήσουν το δυσοίωνο πεπρωμένο τους ή τον θάνατο, αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται για να κερδίσουν την ίδια τους την ζωή. Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για αυτό.
Συμβαίνει τακτικά όταν ταξιδεύω με αυτοκίνητο, να βλέπω άλλα οχήματα να μας προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πάντα απορώ, η σκέψη ότι κινδυνεύεις σε μια εθνική οδό μόνο και μόνο για να κερδίσεις λίγο χρόνο μετρήσιμο σε κάποια λεπτά; Κι αν έτσι θυσιαστεί μια ζωή ή και περισσότερες; Η ζωή χρειάζεται θεώρηση από τον καθένα μας. Να μη τη ζυγίζουμε ως δεδομένη, όπως κάνουμε οι περισσότεροι από μας, άσκεφτα. Μας χρωστάει κανείς, την υγεία, την ευτυχία, την αρτιμέλεια; Όχι βέβαια. Αλίμονο, αλλά συνήθως όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν αναιρείται, κάτι δυσάρεστο, τότε μόνο εκτιμάμε ό,τι χάνεται. Αλλά και τότε, πρέπει να κάνουμε τον λογαριασμό. Να μετρήσουμε τι μας μένει. Εμένα στα τριάντα τρία μου, μου φανερώθηκε μια ανήκεστη βλάβη που μου στέρησε την καθαρή οπτική μου ικανότητα. Ότι είχα κάνει μέχρι τότε, αφορούσε το γράψιμο, τα δύο πρώτα μου βιβλία ήταν ήδη έτοιμα και κεντημένα ως την τελευταία τους λέξη. Κατάπια την καταθλιψάρα μου, αλλά όταν πληροφορήθηκα πως αυτό κάπου φρενάρει και δεν θα τυφλωθώ, όπως ήταν η πρώτη λανθασμένη διάγνωση, έβγαλα κυριολεκτικά φτερά, μια νέα ορμή, μια δύναμη να ζήσω κι ένα κέφι, παρέα με τα θαμπά μου οπτικά κέντρα, μ’ έκανε να προχωρήσω με πιο σίγουρα βήματα στο προσωπικό μου μέλλον. Δεν είμαστε ανοξείδωτοι απέναντι στις αρρώστιες και τις νόσους. Αλλά η ζωή μπορεί να συνεχίζει να φτερουγίζει μέσα μας. Δεν μας αξίζει η μιζέρια. Πρέπει κάθε πρωί να λέμε καλημέρα στο φως, να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, όχι τ’ αντίθετο.
Με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης, ο κάθε αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι το βιβλίο είναι μία αναμέτρηση με τις δικές σας αλήθειες και είναι πολύ συγκινητικό. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αποτυπωθεί στο χαρτί το συναίσθημα και η αλήθεια του συγγραφέα;
Καθόλου δύσκολο. Αρκεί ο συγγραφέας να γράφει με καθαρή και διάφανη ψυχή· να τροφοδοτεί μ’ αυτήν την μυθοπλασία του, χωρίς φιοριτούρες και δηθενιές. Τότε μόνο το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιγράφετε. Κι αυτό για μένα, είναι το μόνο δεδομένο.
Θεωρείτε ότι η μοίρα του ανθρώπου είναι γραμμένη από πριν; Ότι οι μοίρες γνέθουν τα νήματα του πεπρωμένου;
Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Αυτό που ωστόσο αισθάνομαι, είναι πως υπάρχει κάτι ανάμεσά μας, πλάι ή από πάνω μας, που ορίζει το φως. Πιστεύω στα συμπαντικά, όχι στα τυχαία συμβάντα. Έτσι συνέβη σε μένα. Και μόνο από μένα μπορώ ν’ αντλώ μια τέτοια πεποίθηση. Ότι ακόμα και στην πιο μεγάλη δυσκολία, ένα άγγιγμα, ένα χέρι, θα με σηκώσει και πάλι ξανά.
Οι ηρωίδες σας είναι δυο γυναίκες που έχουν πληρώσει το ίδιο τίμημα στη ζωή. Η Πέρσα η λαμπερή σταρ, που ζει μέσα από τις μνήμες του άντρα της, αλλά με ένα ιδιαίτερο δυναμισμό και η Ισμήνη ένα τρυφερό πουλάκι που θέλει να ανοίξει τα φτερά της να πετάξει χωρίς ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση. Και οι δυο ιστορίες των γυναικών καλύπτουν χρονικά δυο δεκαετίες του ‘50-‘70. Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για τις ηρωίδες σας για να τις γνωρίσουν οι αναγνώστες μας σε συνδυασμό με την εποχή τους;
Και οι δυο γυναίκες, καθόλου τυχαία σε διαφορετικές δεκαετίες και μ’ άλλο τρόπο, θα ξεφύγουν από μια επαρχιακή ζωή, που θαρρείς πως τις κάνει να βαλτώνουν, τις αποτρέπει απ’ όσα θέλουν να κάνουν ή να γνωρίσουν. Έτσι η θεία Πέρσα θα ξεφύγει από τον δυνάστη και οπισθοδρομικό αδερφό της. Η ζωή της θα ξετυλιχτεί μέσα σε χρόνια ευτυχισμένα. Αυτά τα χρόνια, θα την κάνουν δυνατή και θα την απογειώσουν, θα τα καταφέρει. Είκοσι χρόνια αργότερα, η ανιψιά Ισμήνη στην εποχή των παιδιών των λουλουδιών και των επαναστάσεων, θα πάρει τη θαρραλέα απόφαση να ξεφύγει από τον ίδιο γραφικό αδερφό για τη θεία και πατέρα για την ίδια. Γι’ αυτήν της την τόλμη, η ζωή θα της χαρίσει την απόλυτη ευτυχία. Για πάντα; Θα δείξει. Αλλά πόσα πράγματα στ’ αλήθεια κρατούν για πάντα;
Η Ασημίνα είναι ένα ενορατικό πρόσωπο που μπαίνει σαν καταλύτης στην ροή της ιστορίας. Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για την συγκεκριμένη ηρωίδα σας και ποια στοιχεία του χαρακτήρα της είναι αυτά που επηρεάζουν την Ισμήνη.
Η Ασημίνα που εκδηλώνει ενόραση, είναι η πινελιά του λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού στα βιβλία μου. Είναι μια γυναίκα με καλά κρυμμένα μυστικά. Όταν όμως τυχαία ή ίσως όχι και τόσο, συναντήσει την Ισμήνη, οι ζωές τους θα ενωθούν, μιας και στο μέλλον της Ισμήνης, η Ασημίνα θ’ αναγνωρίσει ένα σοβαρό θέμα, που αφορά το δικό της παρελθόν. Αφημένη και η ίδια στην έννοια του μοιραίου, κυκλοφορεί πάντα ντυμένη για να μην φανερώσει το δικό της μυστικό σε μια μαγική εκ προοιμίου Κλειτορία, πλημμυρισμένη από γιγάντια πλατάνια και τρεχούμενα νερά.
Το διάβασμα θεραπεύει την ψυχή; Η Πέρσα βρίσκει λύτρωση μέσα από την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων;
Φυσικά και γιατρεύει. Μια καλογραμμένη μυθοπλασία σε παίρνει από το χέρι, σε τριγυρίζει στις ζωές άλλων ανθρώπων και κόσμων και εποχών, ξεχνάς τον δικό σου μικρόκοσμο. Και με τις αξίες που θίγει, σε επιστρέφει πίσω στη δική σου τη ζωή. Αλλά τότε πια, τη βλέπεις με άλλα μάτια.
«Το χρυσάφι των κορμιών τους» της Λιλή Ζωγράφου, «Το τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή και «Το λάθος» του Σαμαράκη είναι τρεις τίτλοι βιβλίων που αναφέρονται μέσα στο μυθιστόρημά σας και νιώθω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο, αλλά αντιθέτως είναι προσωπικές σας επιλογές. Είναι βιβλία που αγαπάτε πολύ; Θα ήθελα να μας πείτε δυο λόγια για αυτές τις επιλογές σας.
Από τ’ αμέτρητα βιβλία που πρόλαβα να διαβάσω ως τα τριάντα πέντε μου χρόνια, διάλεξα τρία: ένα ερωτικό από τη δυνατή πένα της Ζωγράφου, ένα αμιγώς κοινωνικό που καθρέφτιζε και συνεχίζει να καθρεφτίζει έργα και ημέρες μιας ελληνικής οικογένειας με την γραφή του αείμνηστου Ταχτσή κι ένα αμιγώς πολιτικό, που καθρεφτίζει την πολιτικοκοινωνική δύσκολη συνθήκη αρκετές δεκαετίες πίσω, που αναφέρεται στη συλλογική ιστορική μνήμη.
Λατρεύετε πάρα πολύ την μουσική και ο αναγνώστης γίνεται δέκτης επιλογών όπως είναι το τραγούδι Sealed with kiss. Επίσης έρχεται σε επαφή με συνθέτες όπως είναι ο Πλέσσας και ο Παπαδόπουλος. Πόσο σημαντική είναι η μουσική στην ζωή σας; Μπορείτε να την συνδυάσετε με την ανάγνωση ή το γράψιμο;
Γράφω πάντα με μουσική, ακούω όσες περισσότερες ώρες μπορώ και καθημερινά, με εμπνέει, με ταξιδεύει. Κι ορίστε που προδίνομαι: Η συνέντευξη αυτή, γράφεται κάτω από την υπόκρουση ενός συνταρακτικού σάουντρακ κι ένα μονάχα θέμα απ’ αυτό. Είναι το A Time For Us από την ταινία Romeo and Juliet σε μουσική του Νίνο Ρότα. Η μουσική πάντα μου ζεσταίνει την ψυχή, με εμπνέει, είναι το εργαλείο για ν’ αφήνομαι στις σκέψεις μου. Πάντα βέβαια, πριν ξεκινήσω να γράφω, διαλέγω το θέμα. Ίσως αυτό κάποιες φορές κρατάει ώρα πολλή. Αλλά ένα ή δύο μουσικά θέματα είναι ικανά ώστε να κρατήσουν την δραματική ένταση, που έχω ανάγκη για το κάθε κεφάλαιο ή σκηνή που γράφω κι αυτό μου ‘χει γίνει τρόπος ζωής, που με ακολουθεί ακόμα κι όταν γράφω ένα άρθρο, ένα ανεξάρτητο πεζό ή απαντώ σε μια συνέντευξη.
Τέλος θα ήθελα να μας πείτε αν οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για τα απρόβλεπτα ή τα προβλεπόμενα τελικά;
Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για τα απρόβλεπτα. Και τα ευχάριστα, αλλά και τα δυστυχή. Αλλά το αντιλαμβάνονται στην ψυχή τους μόνο όταν αυτά τους συναντούν. Και τότε αυτά, τους κάνουν λίγο σοφότερους, λίγο πιο συνειδητά άξιους να αντιμετωπίσουν τις αλήθειες αυτού του κόσμου και τους κάνουν να αισθανθούν πιο ώριμοι…
Σας ευχαριστώ θερμά!!
Για το Love Book Diary
Παρασκευή Παρίσση
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου