ΓΙΩΤΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΙΩΤΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ : ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ

Έχω την χαρά να φιλοξενώ στο LOVE BOOK DIARY την συγγραφέα Γιώτα Κοντογεωργοπούλου με αφορμή το βιβλίο της Η μυρωδιά του αχινού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα.

ΓΙΩΤΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

Καλώς ήρθατε στο Love book diary κυρία Γιώτα Κοντογεωργοπούλου.

Καλώς σας βρήκα. Σας ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συζήτηση και την ευκαιρία που μου δίνετε να μιλήσω για το βιβλίο μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η μυρωδιά του αχινού είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα και συγχαρητήρια για το βιβλίο σας. Θα ήθελα να μου πείτε πώς ήταν αυτό το συγγραφικό ταξίδι για εσάς, από την σύλληψη της ιδέας μέχρι την στιγμή που πιάσατε στο χέρι σας το αντίτυπο του βιβλίου;

«Η διαδικασία συγγραφής ενός βιβλίου είναι η ίδια με αυτή μιας κύησης και ενός τοκετού. Όπως συλλαμβάνεις ένα παιδί και σιγά σιγά αυτό αρχίζει να σχηματίζεται και να το βλέπεις σε έναν υπέρηχο, έτσι και μια ιδέα αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά, να γίνεται ιστορία και να μεγαλώνει μέσα σου, στον αμνιακό σάκο του μυαλού σου, να καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο, να θρέφεται από σένα και ταυτόχρονα να σε θρέφει. Όταν όλο αυτό έρθει στο φως και καταλήξει στα χέρια σου, τότε η συγκίνηση και η πληρότητα είναι τόσο μεγάλη, όσο και αυτή που σου δίνει η νηνεμία μετά από τον επίπονο κόπο ενός τοκετού.

Είναι υπέροχο όλο αυτό το ταξίδι καθώς έχει την ιδιαιτερότητα ότι συναντιέσαι με ήρωες που ο ίδιος γεννάς και στη συνέχεια αυτοί με έναν μαγικό τρόπο αυτονομούνται και σε οδηγούν, σου επανασυστήνονται. Θα σας πω ότι όσο διαρκούσε η συγγραφή αυτού του βιβλίου, το οποίο είναι και πολυπρόσωπο (πάνω από 35 πρόσωπα παίζουν από πρωτεύοντα έως δευτερεύοντα ρόλο) είχα την αίσθηση ότι έχω τους ήρωες καθισμένους δίπλα μου στο τραπέζι και συνομιλώ μαζί τους. Πιστεύω λοιπόν ότι η διαδρομή ήταν πιο δυνατή από τη στιγμή κατά την οποία πήρα στα χέρια μου τυπωμένο το βιβλίο, αν και συγκινησιακά η στιγμή που κρατάς στα χέρια το βιβλίο σου, είναι μοναδική. Από εκεί και πέρα όπως ένα παιδί που βλέπει το φως ξεκινάει τη δική του αυτόνομη διαδρομή (όσο και αν στα πρώτα του βήματα έχει ανάγκη τη φροντίδα σου), έτσι και ένα βιβλίο παίρνει το δρόμο για τους αναγνώστες. Ανήκει πλέον σε αυτούς. Εσύ πρέπει να φροντίσεις να φτάσει σε όσο περισσότερους αναγνώστες είναι δυνατόν, ελπίζοντας ότι θα αγαπηθεί».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Το βιβλίο έχει ένα τίτλο που μέχρι το τέλος της ανάγνωσης δεν ήμουν σίγουρη ότι τον έχω κατανοήσει, αν και έχω γράψει την άποψη μου, θα ήθελα να μας πείτε τι σημαίνει και που παραπέμπει;

«Ο τίτλος προέκυψε από μια φράση που βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου. Ήταν ο πρώτος που είχα σκεφτεί και τελικά αυτός που επικράτησε παρά το γεγονός ότι στη διαδρομή τον είχα εγκαταλείψει και προέκρινα άλλους τίτλους πιο... στρωτούς. Οι άνθρωποι της Ωκεανίδας ήταν τελικά αυτοί που κατέληξαν στη «Μυρωδιά του αχινού» που ήταν και η πρώτη μου ιδέα και θεωρώ ότι έπραξαν σοφά, καθώς οι αναγνώστες μου λένε ότι ιντριγκάρονται από τον τίτλο. Ο αχινός είναι ο άνθρωπος και τα αγκάθια είναι οι άμυνές του. Ο άνθρωπος οχυρώνεται πίσω από τα μεγάλα μαύρα αγκάθια που συχνά τον κάνουν σκληρό, απόμακρο, απειλητικό ή επικίνδυνο, αλλά κρύβει μέσα του τη μυρωδιά της θάλασσας, έναν τρυφερό εαυτό που χρειάζεται να παιδευτεί να δοκιμαστεί, ίσως και να καταρρεύσει για να μπορέσει να έρθει ξανά στο φως και να ξαναβρεί το νήμα της ουσίας των πραγμάτων. Οι δύο βασικοί ήρωες του βιβλίου μου, ο Φωκίων Παπαπάνος και ο Δρακούλης Παπαπάνος ακολουθούν αυτήν ακριβώς τη διαδρομή. Παράλληλα ο αχινός αποκτά και συμβολισμούς που έχουν να κάνουν με την πόλη στην οποία κατά κύριο λόγο εξελίσσεται η πλοκή του βιβλίου, δηλαδή με την Πάτρα, μια πόλη που έχει το μεγάλο προνόμιο να πλένει τα πόδια της στη θάλασσα και να κοιτάζει πάντα την απέναντι ακτή».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Φωκίωνας Παπαπάνος τι προσωπικότητα ήταν αυτή; Με στοίχειωσε νομίζω τόσο πολύ που ακόμα τον σκέφτομαι. Πώς δημιουργήθηκε αυτός ο ήρωας, που αν μου επιτρέπετε να σας πω ένιωσα ότι ήταν η ραχοκοκαλιά του βιβλίου.

«Είναι ο αγαπημένος μου ήρωας και ναι, έχετε απόλυτο δίκιο ότι είναι η ραχοκοκαλιά του βιβλίου. Είναι αυτός από τον οποίο ξεκίνησε όλη η περιπέτεια, η πηγή του κακού, αν μπορούμε να το πούμε έτσι και αυτός που καθόρισε με τον τρόπο του τη ζωή πέντε γενεών. Και ταυτόχρονα είναι ο ήρωας που κάνει μια ολοκληρωμένη διαδρομή από το σκοτάδι στο φως, από την τρέλα και τις εμμονές στην γέννηση ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος αρχίζει σιγά σιγά να αποκτά συναισθήματα, να αλλάζει, να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο από αυτό που υπήρξε, να συναντά τον τρυφερό εαυτό που είχε κρύψει κάτω από τα αγκάθια. Ο Φωκίωνας Παπαπάνος είναι ο ίδιος ο .. αχινός. Πρόκειται για έναν πέρα για πέρα φανταστικό ήρωα, δεν έχω πατήσει σε κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση ή σε κάποιο υπαρκτό πρόσωπο για να τον «χτίσω». Θα σας πω και κάτι περίεργο που συμβαίνει με τους αναγνώστες. Οι γυναίκες λατρεύουν τον Φωκίωνα, ενώ οι άνδρες συμπαθούν τον Δρακούλη Παπαπάνο, μια επίσης πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Δεν έχω καταλάβει απόλυτα το γιατί, εκτιμώ όμως ότι οι γυναίκες αξιολογούν το γεγονός ότι ο Φωκίων κατέστρεφε από φόβο, από τρέλα, από πάθος και όχι από επιλογή. Και όταν κατέστρεφε, έπεφτε μέσα στην ίδια φωτιά και γινόταν και ο ίδιος ολοκαύτωμα».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι είναι τελικά αυτό που μπορεί να σκοτώσει έναν άνθρωπο; Η εμμονή του για κάτι ή η εγκατάλειψη του;

«Και τα δυο είναι εξίσου καταστροφικά. Θα έλεγα όμως ότι η εγκατάλειψη ή η εμμονή που συνδέεται με τον φόβο της εγκατάλειψης, μπορεί να οδηγήσει σε πολύ δύσβατα μονοπάτια».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με αυτούς που μας έδωσαν το όνομά μας και πόσο πιστεύετε ότι Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα; Τελικά το περιβάλλον καθορίζει την πορεία μας και την εξέλιξη μας;

«Απόλυτα. Το περιβάλλον το οποίο ταυτίζεται με τις κρίσιμες ηλιακιακά στιγμές της διαμόρφωσης ενός χαρακτήρα και οι προσλαμβάνουσες που έχουμε ως παιδιά διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία μας. Αλλά και πέρα από αυτό, οι επιλογές των δικών μας ανθρώπων καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό αυτό που θα γίνουμε, αυτό που θα συναντήσουμε, αυτό με το οποίο θα αναμετρηθούμε. Ιδίως όταν μιλάμε για ένα περιβάλλον με νοσηρότητες που αφήνουν ισχυρό αποτύπωμα σε έναν άνθρωπο. Οπότε ναι, είμαστε συνδεδεμένοι με τους ανθρώπους που μας έδωσαν το όνομά μας και μερικές φορές, όσο και αν τρέχουμε να απομακρυνθούμε από αυτούς, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε έστω και εν αγνοία μας, καθώς αυτές οι «εγγραφές» έχουν γίνει μέσα μας. Τους δικούς μας ανθρώπους τους φέρουμε μέσα μας».

ΓΡΑΦΕΙ Η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μέσα από τα μάτια του Αρίστου και του Βενέδικτου νιώθεις πάρα πολύ ότι ο ενήλικος κόσμος ποδοπατάει την παιδική ψυχή. Πως επηρεάζονται αυτές οι ψυχές των ηρώων σας καθώς και όλες οι ψυχές των 15 χρόνων;

«Ναι. Ο ενήλικος κόσμος στη μεταβατική αυτή ηλικία, μπορεί να λειτουργήσει είτε ως αναβατήρας, είτε ως γκρεμός. Οι ήρωές μου ζουν την εφηβεία τους σε ένα περιβάλλον σύγχυσης, παρατηρώντας τις εύθραυστες ισορροπίες και τις υπόγειες ζωές των μεγάλων έτσι όπως αυτές αλυσιδωτά ανακύπτουν μέσα από τις αποκαλύψεις που γίνονται. Τη ίδια ώρα ο θάνατος ενός εξ΄ αυτών, διαλύει το «οικοδόμημα», παρασύρει τα πάντα, όλα έρχονται στο φως και θα πρέπει να βρεθούν νέα υλικά για να χτίσουν ξανά τις ζωές τους. Βεβαίως στο βιβλίο μιλάμε για βίαιες καταστάσεις. Αλλά σε πόσα σπίτια δεν υπάρχουν βιαιότητες ορατές ή αόρατες; Οι ενήλικοι του σπιτιού είναι ένας καθρέφτης για τους εφήβους. Είτε γίνονται οι ήρωές τους, είτε το παράδειγμα προς αποφυγήν. Πόσο σκληρό όμως είναι όταν π.χ. γίνεται παράδειγμα προς αποφυγήν ο πατέρας σου, ο οποίος νόμιζες ή θα έπρεπε να είναι η ήρωάς σου;»

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πρέπει να σκοτώσεις κάτι για να γεννηθεί κάτι καινούργιο έλεγε ο διάσημος ζωγράφος Πικάσο. Το ένιωσα στους ήρωες σας. Συμφωνείτε με αυτό και ποιος ή ποιοι από τους ήρωες σας το βίωσαν περισσότερο πιστεύετε;

«Αυτή η άποψη εκπροσωπείται κυρίως από έναν ήρωά μου, τον Δημήτρη Σαραφόπουλο, οι ιδέες του οποίου ασκούν μεγάλη γοητεία στον Αρίστο. Αυτό που διαπραγματεύομαι ως κατάσταση στο βιβλίο είναι το αν για να γεννηθεί το νέο πρέπει να σκοτώσεις το παλιό, ή αν το νέο γεννιέται μετά από διάλογο με το παλιό, καθώς το παλιό ούτως η άλλως σε ακολουθεί και σε καθορίζει και κάποια στιγμή, νωρίς ή αργά το βρίσκεις μπροστά σου. Δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτης σου στο παλιό μόνο με το να το σκοτώσεις. Για να το ξεπεράσεις, δεν πρέπει να το σκοτώσεις. Πρέπει να το αφήσεις ενσυνείδητα πίσω σου. Περισσότερο το βίωσαν αυτό το δίλημμα ο Δημήτρης Σαραφόπουλος, ένας ήρωας- καταλύτης- και οι νέοι άνθρωποι της ιστορίας μου, η τελευταία γενιά. Αυτός όμως που έκανε την προσπάθεια να αφήσει πίσω το χθες για τους άλλους, να απελευθερώσει δηλαδή τους απογόνους από τα βάρη του παλιού, ήταν ο Δρακούλης Παπαπάνος».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πιστεύετε ότι την ζωή την καθορίζουν οι μοίρες που πλάθουν τα νήματα ή οι άνθρωποι καθορίζουν με τις επιλογές τους την τύχη τους;

«Αυτό είναι ένα από μεγαλύτερα ερωτήματα της ανθρωπότητας. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Προσωπικά πιστεύω ότι εμείς είμαστε οι δημιουργοί της μοίρας μας και οι επιλογές μας είναι αυτές που την καθορίζουν. Για να συνδεθούμε όμως με τη άλλη ερώτησή σας σχετικά με την επιρροή των ανθρώπων του περιβάλλοντός μας πάνω μας και στη ζωή μας, θα σας έλεγα ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι επιλογές προδιαγράφουν μοίρες για εμάς, υπό την έννοια ότι μας επηρεάζουν άμεσα και μερικές φορές απόλυτα. Οπότε θα εκλάβω ως μοίρα, όσα έγιναν πριν από εμάς, χωρίς εμάς, από δικούς μας ανθρώπους».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα ήθελα να μου σχολιάσετε το εξώφυλλο του βιβλίου γιατί με προβλημάτισε λίγο η πεσμένη καρέκλα το αρκουδάκι ακόμη και ο πίνακας.

«Το εξώφυλλο το έκανε ο αγαπημένος και πολύ ταλαντούχος Μάρκος Κουκλάκης. Όταν το είδα δεν πίστευα ότι κατόρθωσε να βάλει όλο το πνεύμα του βιβλίου σε μια μόνο εικόνα. Δεν άλλαξα απολύτως τίποτα. Η εικόνα δείχνει το σανίδι ενός νεοκλασικού σπιτιού (το οποίο είναι και το κέντρο των εξελίξεων στην ιστορία μου και παραπέμπει και στην περίοδο ακμής της Πάτρας, τον 19ο αιώνα). Η κυριαρχική φιγούρα στην κορνίζα παραπέμπει στους δύο ισχυρούς άνδρες της ιστορίας, τον Φωκίωνα Παπαπάνο και τον Δρακούλη Παπαπάνο και στην ισχύ του χρήματος. Η πεσμένη καρέκλα δείχνει ότι η εξουσία αυτού του είδους και η ισχύς του χρήματος είναι διάτρητη υπόθεση, μια αυταπάτη. Ότι η πραγματική δύναμη είναι κάπου αλλού. Και το αρκουδάκι αποτυπώνει από τη μια τη χαμένη παιδικότητα των ηρώων μου, τη βίαιη είσοδό τους στον κόσμο των μεγάλων και από την άλλη το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η πόλη που διαδραματίζεται η ιστορία μας είναι η Πάτρα , θα ήθελα να μου πείτε πόσο έχει αλλάξει η πόλη αυτή από το 1867 μέχρι σήμερα; Είναι φανερό ότι έχετε κάνει αρκετή έρευνα στο βιβλίο σας.

«Η Πάτρα είναι μια πόλη που έζησε μια πολύ μεγάλη ακμή τον 19ο αιώνα με το σταφιδεμπόριο γεγονός που οδήγησε σε μια πολύπλευρη οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη η οποία αποτυπώνεται σε κάποια από τα λαμπρά νεοκλασικά της. Παράλληλα είναι η πόλη που γέννησε πολλούς πολιτικούς και εξ αυτού διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή του τόπου ιδίως στο χώρο του κέντρου και της αριστεράς. Στα τέλη του 20ου αιώνα έζησε τη μεγάλη πληγή της αποβιομηχάνισης όταν έκλεισαν τα μεγάλα εργοστάσιά της και έμειναν πολλοί κάτοικοί της άνεργοι κάτι που οδήγησε σε σύγχυση και αποσυντονισμό. Noμίζω ότι ακόμη και σήμερα ζει στα απόνερα αυτής της κατάστασης και αναζητά τον βηματισμό της, το νέο όραμα που θα την κάνει να επανακτήσει τη λάμψη της.

Οι ήρωες του βιβλίου μου. δεν είναι ξεκομμένοι από τον τόπο, ούτε από την ιστορία του. Το περιβάλλον καθορίζει την ζωή μας, την ένταση των συναισθημάτων μας, τον τρόπο σκέψης μας. Η πόλη αλλάζει, “μεγαλώνει” και οι ήρωες μεγαλώνουν και αλλάζουν μαζί της. Ο λόγος ωστόσο που επέλεξα την Πάτρα για να ξετυλίξω την ιστορία μου δεν είναι αμιγώς συναισθηματικός. Θεωρώ ότι η Πάτρα και η πορεία της από τον 19ο αιώνα έως και σήμερα αποτυπώνει με ένα ιδιαίτερο στίγμα τη σύγχρονη ελληνική περιπέτεια.

Είναι η πόλη που έζησε με ένταση περιόδους ακμής αλλά και περιόδους εσωστρέφειας. Που έζησε εμφύλια πάθη όλων των ειδών. Που γέννησε πολιτικούς ηγέτες, τους οποίους στήριξε με πάθος, αλλά δεν έτυχε της προσοχής τους, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Είναι η πόλη που συνομίλησε και συνομιλεί με τη δύση μέσω του λιμανιού της, που ερωτοτροπεί με τις νέες ιδέες, και ταυτόχρονα η πόλη που δεν επιχειρεί αλλαγές, που δεν τολμά να μεταμορφώσει τον εαυτό της.

Είναι μια πόλη με ευφυείς και χαρισματικούς κατοίκους, αλλά και μια πόλη που δεν έχει βρει ακόμη το νέο της αφήγημα, αυτό που θα την οδηγήσει στο μέλλον με ένα ιδιαίτερο στίγμα».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μέσα από την ανάγνωση αναρωτήθηκα πολλές φορές ποια είναι η αξία της ζωής. Τι έχετε να μας πείτε για αυτό;

«Το “μαζί”, η συντροφικότητα, η εγγύτητα, η απλότητα. Τα μικρά πράγματα που μας φαίνονται δεδομένα και τα ξεχνάμε κυνηγώντας χίμαιρες. Αυτή νομίζω ότι είναι η αξία της ζωής. Το ίδιο το θαύμα της ζωής δηλαδή χωρίς τα περιττά βάρη και την αγωνία με τα οποία το φορτώνουμε».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Για να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα θα ήθελα να μας πείτε λίγα πράγματα για εσάς, γιατί διάβασα με ενδιαφέρον στο βιογραφικό σας ότι έχετε γράψει κείμενα και στίχους για θεατρικές και μουσικές παραστάσεις.

«Πάντα έγραφα. Μου είναι απείρως πιο εύκολο να λέω κάτι γραπτά από ό,τι προφορικά. Είναι σαν να βγαίνει στο γραπτό ένας εντελώς άλλος εαυτός. Σαν να ξεκλειδώνει ένας άλλος κόσμος. Ωστόσο δεν είμαι αυτό που θα έλεγε κανείς υπόδειγμα επιμέλειας. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα βάλει ένα πρόγραμμα και θα καθίσει να γράψει. Για αυτό και άργησα να μπω στο χώρο του μυθιστορήματος αν και πάντα το ήθελα. Το μυθιστόρημα θέλει χρόνο και πρόγραμμα. Γράφω όμως κείμενα και στίχους για θεατρικές παραστάσεις από τα 23 μου χρόνια. Έχω κάνει δουλειές για το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, το θέατρο της Ιθάκης «Φόρκυς», την Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, για παιδικές παραστάσεις για αυτόνομες παραγωγές κ.α. Σε επίπεδο βιβλίων έχω γράψει τις «ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα» και το «Ιστορικό Ημερολόγιο του Εμπορικού Συλλόγου της Πάτρας». Και τα δυο από τις εκδόσεις «το δόντι». Αυτό είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα. Μου άρεσε πολύ αυτό το είδος, είναι πολύ ωραίο το ταξίδι. Λέω να συνεχίσω. Αν και εξακολουθώ να μην είμαι καθόλου επιμελής».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει η Δημοσιογραφία για να γράψετε ένα λογοτεχνικό βιβλίο; Και αυτό σας το ρωτάω, γιατί έχω παρατηρήσει ότι πολλοί δημοσιογράφοι γράφουν άρτια βιβλία!

«Η δημοσιογραφία είναι μια καθημερινή εξάσκηση στο λόγο. Οπότε, υπ΄αυτή την έννοια, είσαι …προπονημένος. Αλλά δεν είναι κοντά στο είδος του μυθιστορήματος. Ο δημοσιογραφικός λόγος είναι πολύ περισσότερο ταχύς, σύντομος, περιεκτικός και σαφής. Έχει περισσότερη ευθύτητα και λιγότερους υπαινιγμούς, περισσότερη αυτοπεποίθηση και λιγότερο συναίσθημα. Στη δημοσιογραφία αυτό που λες πρέπει να το τεκμηριώνεις. Στη λογοτεχνία υπάρχει το σκέλος της τεκμηρίωσης, αλλά δεν είναι το πρωτεύον. Εδώ συμπράττουν παράλληλα η φαντασία, οι αισθήσεις, οι προσωπικές σου αναζητήσεις… Θα συμφωνήσω ότι έχουμε πολλούς δημοσιογράφους που γράφουν λογοτεχνία και μάλιστα με καλές επιδόσεις. Σας είπα, είμαστε πολύ προπονημένοι με τον λόγο. Είναι το εργαλείο της δουλειάς μας. Πιστεύω ωστόσο ότι πρόκειται κυρίως για ανθρώπους με δυνατότητες να γίνουν συγγραφείς που… ξεστράτησαν προς τη δημοσιογραφία (και όχι το αντίθετο) και αν ανατρέξετε στα κείμενά τους θα δείτε ότι κατά κύριο λόφο, ιδίως στην αρθρογραφία τους, αυτή η τάση είναι ιδιαίτερα ορατή».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εκτός από την συγγραφή τι είναι η ανάγνωση για εσάς και ποιο βιβλίο έχετε δίπλα στο κομοδίνο σας;

«Το βιβλίο είναι παράθυρο. Η ανάγνωση είναι η διαδικασία του να ανοίγεις αυτό το παράθυρο και να κοιτάζεις έξω περίεργη τον κόσμο. Αγαπώ πολύ τα σπίτια με τα μεγάλα παράθυρα. Και είμαι γενικά πολύ περίεργη. Στο κομοδίνο μου τελευταία υπάρχει το «Δέκα» του Καραγάτση. Είναι ένας από τους συγγραφείς που λατρεύω. Γενικά έχω ένα περίεργο κόλλημα με τη γενιά του ΄30».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θα θέλατε να πείτε στον αναγνώστη που θα πάρει το βιβλίο σας στα χέρια του και θα το διαβάσει;

«Να τον ευχαριστήσω μόνο μπορώ που μου έκανε την τιμή να το επιλέξει. Και να είναι λίγο προσηλωμένος στην αρχή ώστε να πιάσει το νήμα, καθώς είναι πολυπρόσωπο και κινείται σε τέσσερις χρονικές περιόδους. Τώρα αν το αγαπήσει κιόλας, θα είναι για μένα μεγάλη ευλογία. Τα βιβλία τα γράφουμε για τον αναγνώστη. Σας είπα και πριν. Όταν αυτό το παιδί φύγει από τα χέρια σου, ανήκει στους άλλους. Εσύ μπορείς μόνο να το καμαρώνεις».

Σας ευχαριστώ θερμά για την συζήτηση μας.

«Και εγώ, ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτή την κουβέντα».

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:

ΓΙΩΤΑ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

H Γιώτα Κοντογεωργοπούλου γεννήθηκε και ζει στην Πάτρα. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και της Σχολής "Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας" και εργάζεται ως δημοσιογράφος.

Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε περιοδικά και σε ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, ενώ υπήρξε υπεύθυνη επικοινωνίας της Νομαρχίας Αχαΐας την περίοδο 2003 - 2010 και του Δήμου Πατρέων την περίοδο 2011 - 2014.

Έχει γράψει κείμενα και στίχους τραγουδιών για δέκα θεατρικές παραστάσεις.

Σύνοψη του βιβλίου "Η μυρωδιά του αχινού"

Τρία χρόνια από την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα και λίγους μήνες μετά τον καταστροφικό σεισμό που ισοπέδωσε το Ληξούρι, η οικογένεια Διακάτου φτάνει στο λιμάνι της Πάτρας.

Η φιλοξενία της από τον σταφιδέμπορο Φωκίωνα Παπαπάνο σηματοδοτεί την έναρξη μιας περιπέτειας που θα διαρκέσει έως το 2015 και τις ημέρες του δημοψηφίσματος, οπότε και οι τελευταίοι απόγονοι των δύο οικογενειών θα κληθούν να ξετυλίξουν το νήμα του μυστηρίου που περιέπλεξε τις ζωές τους, την ίδια ώρα που η χώρα αναζητά τη νέα ταυτότητά της μέσα από τις συγκρούσεις ενός μικρού εμφυλίου.

Το νεοκλασικό σπίτι της οδού Κορίνθου είναι το κέντρο των εξελίξεων και ο χώρος που καθόρισε τη ζωή πέντε γενεών. Κάποιοι μέσα από σχέσεις δυσανάγνωστες, πολλές φορές, προσπαθούν να κατανοήσουν τα όρια του πεπρωμένου και των προσωπικών επιλογών, το σημείο όπου συγκλίνουν ο δαίμονας και ο θεός που κρύβει ο καθένας μέσα του. Μια διαθήκη σε τρεις φακέλους επιχειρεί με ανατρεπτικό τρόπο την κάθαρση με φόντο μια πόλη που ψάχνει τον βηματισμό της...

Ο αέρας της Πάτρας όμως κουβαλά τη μυρωδιά του αχινού: θάλασσα που κρύβεται κάτω από μεγάλα μαύρα αγκάθια...

Παρασκευή Παρίσση