ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ '' ΜΙΖΕΡΟ ΦΩΣ''

Εβδομάδα των Παθών, απομόνωση, μουντάδα και ένα νέο μελαγχολικό διήγημα για εκείνους που δεν φοβούνται τίποτα από τα παραπάνω και αγκαλιάζουν σφιχτά το σκοτάδι!
Viva Emptiness!!!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Τα τραγούδια εμπνέουν. Από το τραγούδι «Μίζερο φως» (Διάφανα Κρίνα, 1996) είναι εμπνευσμένη η ομότιτλη ιστορία που έγραψε η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, συγγραφέας του μυθιστορήματος «Εκείνη» που κυκλοφορεί από Εκδόσεις Λυκόφως

ΜΙΖΕΡΟ ΦΩΣ

Έφτασα λαχανιασμένη στην είσοδο του σπιτιού σου, άνοιξα την καγκελόπορτα και προσπέρασα την πλακόστρωτη αυλή που έδειχνε παραμελημένη, γεμάτη από ξερά, πεσμένα φύλλα. Η μυρωδιά των τριαντάφυλλων τρύπησε τα ρουθούνια μου. Ένας σαρκασμός από τα παλιά, στο κενό παρόν μας. Είναι τα ρόδα που φροντίζαμε μαζί, στις καλές μας μέρες…

Ξέρω, δεν με περίμενες. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι με μισείς, όμως, ακόμα και τώρα, ποτέ δεν έπαψες να με αναζητάς. Δεν είναι η πρώτη φορά που δήλωνες την κρυφή σου ανάγκη. Κάθε φορά που ψιθύριζες το όνομά μου, σε άκουγα στο μυαλό μου. Με καλούσες με τον δικό σου αφανή τρόπο ξανά και ξανά. Ίσως δεν θα έπρεπε να γυρίζω εδώ, ίσως είναι πραγματικό θράσος, όμως ο δικός σου πόθος να βρεθούμε έμοιαζε με ένα γνώριμο στόμα κολλημένο στο αυτί μου που ούρλιαζε για ώρες απελπισμένα. Το κάλεσμά σου ξεκίνησε στην αρχή σαν ακατάληπτος ψίθυρος και κατέληξε σε κραυγή που στοίχειωσε τα βράδια μου. Ποια εκδίκηση άραγε μου είχες φυλαγμένη;

Δεν χτύπησα το κουδούνι, έβγαλα από την τσάντα τα δικά μου κλειδιά. Ήθελα να σε ξαφνιάσω, να σε δοκιμάσω, όπως κάνεις εσύ τόσες μέρες παίζοντας με τις αντοχές και τα λογικά μου…

ΜΙΖΕΡΟ ΦΩΣ

Το σπίτι ήταν σκοτεινό και μύριζε κλεισούρα. Σε βρήκα να κάθεσαι στο ημίφως, στην αγαπημένη σου πολυθρόνα και να με κοιτάζεις αμίλητος. Σαν να με περίμενες από πάντα. Τι επιδίωκες; Τι όφειλα να κάνω; Να τρέξω να χωθώ στην αγκαλιά σου ή να χαθώ για πάντα από τη μισάνοιχτη πόρτα ψελλίζοντας δειλά μια συγγνώμη; Το δίλημμα κράτησε ελάχιστα παρατηρώντας καλύτερα το πρόσωπό σου. Ποτέ δεν είχα δει τα μάτια σου τόσο θλιμμένα… Πλησίασα διστακτικά να αγγίξω τον ώμο σου και το χέρι μου διαπέρασε το άυλο σώμα σου αναδεύοντας τον πυκνό αέρα του δωματίου. Δεν ήσουν εσύ μπροστά μου! Τα δάκρυα βάρυναν στα μάτια μου. Ενστικτωδώς, έτρεξα στην κρεβατοκάμαρα.

Κοιμόσουν ατάραχα, ωχρός και παγωμένος…

(εμπνευσμένο από το ομώνυμο τραγούδι, Διάφανα Κρίνα- Έγινε η απώλεια συνήθειά μας, 1996)

Να το απολαύσετε !

Παρασκευή Παρίσση