ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ

Το προξενιό της Ιουλίας είναι ένα δυνατό βιβλίο που σε κάνει να θέλεις να συζητήσεις έντονα πάρα πολλά θέματα και είμαι σίγουρη ότι ο καθένας θα εκφραστεί από την δική του οπτική γωνιά. Το πιο σημαντικό στο βιβλίο για εμένα είναι το πώς αντιμετωπίζουμε, αντιλαμβανόμαστε μία κατάσταση και  η αλήθεια μας είναι η αποδοχή της . Αν σε αυτή την κατάσταση συμφωνούν και άλλοι τότε είναι μία πραγματικότητα αδιαμφισβήτητη, είναι όμως έτσι πάντα τα πράγματα ή όλα εξαρτώνται από την ικανότητα μας  να αντιμετωπίζουμε όμοια κάποιες καταστάσεις; Να υπάρχει μία αλήθεια η οποία να είναι κοινωνικά αποδεκτή και μόνο , γιατί έτσι μας βολεύει;

ΓΡΑΦΕΙ Η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ

Το τέλος καθορίζει τις πράξεις μας, το αποτέλεσμα και τις σκέψεις!!!

Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζετε από το 1949 έως το 1954 και όπως καταλαβαίνεται είναι χρόνια που η Ελλάδα ήταν μία χώρα διχασμένη πολιτικά και οικονομικά, με ανοιχτές πληγές από τον εμφύλιο, με καταπιεστική κουλτούρα και φυσικά η γυναίκα παντρευόταν αυτόν που έλεγαν οι γονείς της … με προξενιό δηλαδή. Δεν θα υπήρχε καλύτερος τίτλος για το βιβλίο αυτό πιστέψτε με. Υπάρχουν προξενιά τα οποία εξελίχθηκαν εξαιρετικά και τα ζευγάρια αγαπήθηκαν . Υπάρχουν όμως και κάτι προξενιά που είναι σαν να δίνεις το παιδί σου, να το σπρώχνεις σε λάκκο με λιοντάρια , το οποίο θα το κατασπαράξουν και εκεί την ευθύνη την έχει ο γονιός. Μία από αυτές τις νύφες είναι και η Ιουλίτσα και πολύ καλά την ονομάζει ο συγγραφέας έτσι από την αρχή ,γιατί παραμένει πάντα το άβουλο παιδί που οι άλλοι κανόνιζαν για αυτήν, λες και ήταν ανδρείκελο στα χέρια της μάνας της , την οποία την συγχώρεσε !!!Της άρεσε η καλοπέραση , η διασκέδαση, ήθελε να αποφύγει τις πάστρες του σπιτιού και ονειρευόταν μεγαλεία και εκεί συνυπέγραψε την συμφωνία του γάμου της.

Μέσα από την πλοκή του έργου ξετυλίγονται πολλοί χαρακτήρες είτε έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο είτε όχι αλλά, ο καθένας επηρεάζει την ροή της εξέλιξης , η οποία είναι γρήγορη και σε κάποια στιγμή οι εντάσεις ανεβαίνουν από την δυναμική γραφή του συγγραφέα. Θα μπορούσα να πω ότι σε κάποια σημεία ήταν λίγο καυστική με αίσθηση του χιούμορ αλλά το πιο σημαντικό ήταν ,ότι αναπτύσσονταν οι χαρακτήρες σε τέτοιο σημείο που καταλάβαινες τις αιτίες των πράξεων τους, αν και τους περισσότερους δεν μπορούσα να τους συμπαθήσω με τίποτα. Και εδώ είναι το οξύμωρο να έχεις δυνατούς χαρακτήρες, οι οποίοι να κρύβουν τις αλήθειες τους και να μην τις αποκαλύπτουν, να θες να μάθεις ποιες θα είναι οι αντιδράσεις τους αλλά να μην ταυτίζεσαι μαζί τους. .  Βέβαια ήταν άνθρωποι με κουλτούρα άλλης εποχής θα μου πείτε αλλά δυστυχώς υπάρχουν και σήμερα. Επίσης, κάποιες στιγμές ένιωσα μέσα στο κείμενο τις προσωπικές απόψεις του συγγραφέα να εκφράζονται από ήρωες , όπως είναι το θέμα της πίστης και της γνώσης , γιατί δεν θα μπορούσε να εκφράζεται έτσι η Ιουλίτσα με τα συγκεκριμένα στοιχεία του χαρακτήρα της…. αλλά μου άρεσε όλο αυτό το παιχνίδι που ένιωσα.

Νιώθουν τρόμο εκείνη που έχουν αποδεχτεί το αναπόφευκτο!!!

Όσον αφορά την πλοκή μπορώ να σας πω ότι έχει γίνει ένα διπλό έγκλημα και η Ιουλία αποδέχεται χωρίς αντίδραση την ενοχή της . Με την βοήθεια ενός Δικηγόρου και μιας Δημοσιογράφου που την επισκέπτονται στις φυλακές Αβέρωφ λίγες ημέρες πριν την εκτέλεση της,  είναι σαν να ξυπνάει από ένα λήθαργο και να εξιστορεί γεγονότα , να δίνει απαντήσεις σε γρίφους και μυστήρια μα πάνω από όλα είναι σαν να έχει ένα κρυμμένο άσσο στο χέρι της . Είναι τελικά η Ιουλία ένοχη ή αθώα; Μήπως είναι το θύμα ; Και αν είναι έτσι ποιος είναι ο Θύτης; Μέσα από τα λόγια της θα ταξιδέψει ο αναγνώστης  σε ένα ταξίδι αμφισβήτησης  των πραγμάτων και των πεποιθήσεων. Θα έχει συνεπιβάτες ανθρώπους με έντονα πάθη, επιθυμίες που προσπαθούν να ξεφύγουν από μία εποχή που τους συνθλίβει. Εμμονές και προκαταλήψεις, απιστίες, έρωτες, κατευθύνσεις από τρίτους , αρρωστημένοι ψυχισμοί που χορεύουν συρτάκι γύρω από ανθρώπους που δεν έχουν την δύναμη να σηκώσουν το ανάστημα τους γιατί έτσι έμαθαν ή ίσως κρύβουν κάτι.

ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ

Το περιβάλλον πάντα παίζει καταλυτικό παράγοντα για την εξέλιξη ενός γάμου και όταν δεν έχεις ισχυρή γνώμη τότε ακούς αυτούς που εμπιστεύεσαι όσο και να το πληρώσεις μετά και η ευθύνη τελικά είναι δική σου. Τα ψέματα πάντα φέρνουν και άλλα ψέματα και στο τέλος το κουβάρι μπλέκεται τόσο πολύ που μόνο μία φλόγα κοφτερή χρειάζεται για να το λύσει και να το κάψει. Την Ιουλίτσα την πόνεσα πολύ κάποιες στιγμές γιατί ήταν μάνα και κάθε μάνα αξίζει να είναι καλά για το παιδί της, αν και  έκανε αρκετά λάθη που ήταν αποτέλεσμα των καταστάσεων που επικρατούσαν , αν όλα ήταν διαφορετικά ίσως να είχε καλύτερη τύχη! Δυστυχώς δεν μπορούσε να ζήσει για τον εαυτό της αλλά μόνο για την κοινωνία! Έζησε μια ζωή ψάχνοντας μέσα στο λαγούμι της μία δίοδο για την χαρά!

Το βιβλίο το απόλαυσα πολύ γιατί είχε μία δυνατή ιστορία που δυστυχώς είμαι σίγουρη ότι  υπάρχουν πολλές Ιουλίες ακόμη και σήμερα , ίσως σε άλλη μορφή . Μου άρεσε η γραφή καθώς και η γλώσσα της εποχής με όλες τις ιδιοτροπίες της, οι οποίες φυσικά διαφοροποιούνται από τόπο σε τόπο και μπορείτε να δείτε την σημασία τους στο τέλος του βιβλίου που υπάρχει το κατάλληλο λεξιλόγιο, αν και θα σας ομολογήσω ότι προτιμώ να τις διαβάζω στην ίδια σελίδα με το κείμενο, μου είναι πιο εύκολο. Το δε εξώφυλλο είναι εξαιρετικό με το καταπληκτικό νυφικό εποχής κρεμασμένο , με τα γοβάκια του,  με το πέπλο που πέφτει στην ξύλινη  καρέκλα σαν να σταμάτησε ο χρόνος και να αποτυπώθηκε το μεγαλείο της στιγμής!!!

Τι θα ήσουν Ήλιε μου, αν δεν είχες εμάς τους ανθρώπους να σε προσκυνάμε; 

Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο του Γιάννη Πολίτη γιατί ψυχογραφεί μία ολόκληρη εποχή που προσπαθεί να ανθήσει!!

Βιβλίο : Το προξενιό της Ιουλίας ( Η σελίδα του βιβλίου)

Συγγραφέας : Γιώργος Πολίτης

Εκδόσεις : Ψυχογιός

Το βιβλίο:

Το προξενιό της Ιουλίας Βένιου με τον μεγαλοκτηματία Γιωργίκη Προβιό έμελλε να γίνει το σπουδαίο νέο ολάκερου του κάμπου της Λάρισας. Έπειτα από μερικά χρόνια, ο επίλογος του γάμου της σφραγίζεται με τη δολοφονία του συζύγου και της τρίχρονης κόρης της. Η ίδια, έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο, παραμένει αμίλητη, αποδεχόμενη τη μοίρα και, συνεκδοχικά, την ενοχή της.

Έξι ημέρες πριν από την εκτέλεσή της, η νεαρή δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Γκίκα προσπαθεί να της πάρει μια συνέντευξη μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ, όπου και κρατείται· στο πλευρό της ο δικηγόρος Δημητρός Ατζαλίνας.

Οι αχνές μνήμες της καταδικασμένης, που δείχνει να ξυπνάει από τον λήθαργο, θα τους γυρίσουν πέντε χρόνια πίσω, στη μετεμφυλιακή εποχή τον Δεκέμβριο του 1949. Η αφήγησή της γεννά και στους δύο ζωηρές υποψίες πως υπάρχει μια «πλάγια ιστορία», μια δεύτερη εξήγηση των γεγονότων που η αποδοχή και απόδειξή της μπορεί να την αθωώσει. Αλλά ο χρόνος που τους απομένει είναι λιγοστός.

Υποθέσεις, συνδέσεις γεγονότων, συνειρμοί, αποφάσεις κι ένας αγώνας δρόμου για να αποδείξουν την αθωότητά της, ενώ οι δείκτες του ρολογιού έχουν ξεκινήσει ήδη να μετρούν αντίστροφα. Τα γεγονότα δικαιολογούν κάθε ψήγμα αισιοδοξίας.

Η αλήθεια, όμως, δεν έχει φανερώσει την τελική της όψη...

Να το απολαύσετε!!!

Παρασκευή Παρίσση....