ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Έχω την χαρά να φιλοξενώ στο LOVE BOOK DIARY την συγγραφέα Μαρία Παπαδοπούλου,  με αφορμή το βιβλίο της Η Ζωή από το τζάμι περνά.

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Κάλως όρισες αγαπημένη Μαρία στο Love Book Diary.Το βιβλίο σου με ταξίδεψε σε ήρωες που προσπαθούν να βγουν νικητές από την ζωή, αλλά πριν ξεκινήσουμε την συζήτηση, θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για την Μαρία Παπαδοπούλου, για να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες.

Kαλώς σας βρήκα! Πάντα με θυμάμαι να είμαι με ένα βιβλίο στο χέρι, πάντα είχα ανάγκη να ξεφεύγω σε άλλους κόσμους. Η πραγματικότητα δεν μου ήταν ποτέ αρκετή…τα βιβλία μου έδιναν τη δυνατότητα να ζω άλλες ζωές και αυτό ήταν μια δημιουργική διέξοδος για μένα. Από μικρή στο σχολείο έγραφα πολύ καλές εκθέσεις, οπότε ήξερα ότι η συγγραφή, είναι ο δικός μου τρόπος έκφρασης. Μεγαλώνοντας παρακολούθησα μαθήματα δημιουργικής γραφής και από τότε άρχισα να ασχολούμαι συστηματικά με το γράψιμο.

ΕΡ: Η Ζωή από το τζάμι περνά λοιπόν, πόσο μελαγχολικός τίτλος και πόσο έξυπνος.Το εμπνεύστηκες από το τραγούδι Το βαλς των χαμένων μετά αλλά τι σημαίνει για σένα?

Πάντα με ενδιέφερε να μάθω τι κρύβουν οι άνθρωποι…τι υπάρχει πίσω από τη μάσκα που συχνά αναγκάζονται να φορούν. Τυχαία, μια μέρα άκουσα το τραγούδι ‘’ Το Βαλς των Χαμένων Μετά’’ και ο στίχος ‘’ Η Ζωή Από Το Τζάμι Περνά’’ του Νίκου Μωραίτη με συγκίνησε βαθιά. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή να γράψω ιστορίες για ανθρώπους που ζουν ζωές που δεν τους ταιριάζουν, δεν τους καλύπτουν, τους πνίγουν και να διερευνήσω τι μπορεί να συμβεί όταν κάποια στιγμή, οι άνθρωποι αυτοί αποφασίσουν, ή αναγκαστούν να αλλάξουν πορεία. 

Αν και φανταστικά πρόσωπα, οι ήρωες μου είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας…άνθρωποι που γνωρίζουμε, ή θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε αν τους δίναμε την ευκαιρία. Ήθελα να πω τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων, γιατί δεν μπορούν να τις πουν αυτοί.

ΕΡ: Το πρώτο σου βιβλίο, είναι μικρά διηγήματα, ήταν δική σου επιλογή? Ήθελες το πρώτο σου βήμα να είναι διηγήματα και στην συνέχεια να γράψεις κάτι άλλο? Το ρωτάω γιατί πιστεύω , ότι δεν είναι εύκολο είδος?

Γράφω αγγλικά διηγήματα από το 2013 με το ψευδώνυμο mary papas. Υπάρχουν όλα στην amazon. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα τη συγγραφή διηγημάτων, γιατί καλούμαι να πω μια ολοκληρωμένη ιστορία σε λιγότερες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι κάθε λέξη πρέπει να έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. Από αυτή την άποψη, η συγγραφή διηγημάτων,είναι πιο δύσκολη από τη συγγραφή μυθιστορήματος. Στα μυθιστορήματα, επειδή δεν υπάρχει περιορισμός λέξεων, είναι πολύ εύκολο να γίνουν υπερβολές (υπερβολικά πολλές λέξεις, υπερβολικά πολλοί χαρακτήρες, υπερβολικά πολλές σκηνές, επαναληψιμότητα κτλ) για αυτό και δεν είναι η πρώτη μου επιλογή. Κάποια στιγμή σκοπεύω να γράψω και μυθιστoρήματα πάντως, που πιθανότατα θα είναι η συνέχεια κάποιων διηγημάτων μου.

ΕΡ:Γράφεις διηγήματα, διαχειρίζεσαι δυο μπλοκ, το logotexnikoiorizontes.blogspot.com καθώς και το αγγλικό shortstoryflashfictionsociety.com πόσο εύκολο είναι αυτό και τι ανταπόκριση πιστεύεις έχει?

Τα blog μου τα αγαπώ πολύ. Τα έφτιαξα με σκοπό να μπορώ να μοιραστώ με τον κόσμο σκέψεις, ιδέες, προτάσεις, διαγωνισμούς, συνεντεύξεις , κριτικές και ό,τι άλλο προκύψει, σχετικά με τα βιβλία. Προσπαθώ να γράφω όσο το δυνατόν πιο συχνά-δεν είναι πάντα εύκολο αλλά τα καταφέρνω. Πιστεύω ότι όταν θέλεις κάτι πολύ πάντα βρίσκεις χρόνο. Είμαι ευγνώμων για το κοινό που με διαβάζει και εύχομαι ασφαλώς να μεγαλώσει!

ΕΡ: Στα διηγήματα σου, γίνετε πολύ έντονα αισθητό, ο πόνος που έχει ο άνθρωπος, η ένταση, το σκοτάδι, θέλω να μου πεις πως μπορεί να ζωγραφιστεί όλο αυτό στο χαρτί ?Αν ναι τι ζωγραφιά θα ήταν?

Νομίζω θα ήταν το εξώφυλλο του βιβλίου μου- ένα χέρι που προσπαθεί να αγγίξει τη ζωή που περνά από το τζάμι του-. Ίσως να προσέθετα και βροχή στη ζωγραφιά, είναι παρηγοριά η βροχή, γίνεται ένα με τα δάκρυα και μαλακώνει τον πόνο.

Η κριτική μου για το ΒΙΒΛΙΟ

ΕΡ: Η καθημερινότητα μας είναι πάρα πολύ δύσκολη με πολλά προβλήματα , ειδικά για τα παντρεμένα ζευγάρια, που η ζωή τους είναι σαν ξεβαμμένα ρούχα. Θα ήθελα την άποψη σου, γιατί το θέμα αυτό το θίγεις σε πολλά διηγήματα σου?

Γιατί με πληγώνει βαθιά η έλλειψη επικοινωνίας. Υπάρχουν ζευγάρια που ζουν μαζί χρόνια, αλλά δεν τολμούν να πουν ο ένας στον άλλο τι πραγματικά σκέφτονται, τι αισθάνονται, τι τους βασανίζει. Λένε αυτό που θέλει ο άλλος να ακούσει, λένε αυτό που θα τους κάνει να φαίνονται καλοί. Ουσιαστικά δεν συζούν, απλά συγκατοικούν. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή τους αν έλεγαν αυτά που πραγματικά πιστεύουν?

ΕΡ: Αγάπη, πόσα έχουν γραφτεί για την αληθινή αγάπη, σε βιβλία, σε τραγούδια, σε σενάρια. Θα ήθελα να μάθω την γνώμη σου . Πιστεύεις ότι μόνο ο θάνατος μπορεί να την χωρίσει?

Θα μιλήσω με ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι η σχέση είναι ένα αυτοκίνητο. Ο έρωτας είναι η βενζίνη που θα βοηθήσει το αυτοκίνητο να ξεκινήσει. Η αγάπη είναι η καθημερινή φροντίδα που θα διατηρήσει το αυτοκίνητο σε καλή κατάσταση. Και η αγάπη είναι πολλά πράγματα μαζί…είναι σεβασμός, είναι εκτίμηση, είναι εμπιστοσύνη. Χρειάζεται δουλειά, καθημερινή δουλειά. Αλλιώς όλα θα τελειώσουν πριν καν αρχίσουν, ή-ακόμα χειρότερα- θα διατηρηθούν σε μια πολύ τοξική μορφή.

ΕΡ: Υπάρχουν άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται κανέναν, που ζουν ρομποτικά και προσπαθούν να νικήσουν τις ίδιες τις φιλοδοξίες τους. Το μυαλό τους κυριαρχεί την ψυχή τους. Τι γίνετε όμως αν η ψυχή κυριαρχήσει την λογική?

Ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει με βάση τη λογική σε όλους τους τομείς, δεν μπορεί να αντέξει καταιγισμό συναισθημάτων…όχι για πολύ τουλάχιστον…

ΕΡ: Πιστεύεις ό,τι υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν την ζωή τους να περνά , χωρίς να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν?

Σαφώς και το πιστεύω, για αυτό γράφτηκε αυτό το βιβλίο άλλωστε….όλοι οι ήρωες μου αφήνουν τη ζωή να περνά…όλοι ζουν κάτι άλλο από αυτό που θα ήθελαν να ζουν.

ΕΡ:  Τι θα ήθελες να πεις στον αναγνώστη, που θα πάρει να διαβάσει το βιβλίο σου?

Εύχομαι να συγκινηθεί…να προβληματιστεί…να αναρωτηθεί μήπως αφήνει και τη δική του ζωή να περνά…μήπως κάποιος από τους ήρωες του βιβλίου του θυμίζει κάτι…κάποιον φίλο, κάποιον γνωστό…αυτό τον γείτονα που τον χαιρετά κάθε μέρα, χωρίς να ξέρει το όνομά του…αυτόν τον κύριο που βλέπει κάθε μέρα στη στάση του λεωφορείου και μιλάνε. 

Θα ήθελα να πω στον φίλο αναγνώστη να μην αφήσει τη ζωή να περάσει από το τζάμι…

ΕΡ: Τι περιμένουμε από εδώ και πέρα από την Μαρία Παπαδοπούλου? Ποια είναι τα μελλοντικά σου λογοτεχνικά σχέδια?

Παρουσιάσεις για το βιβλίο προς το παρόν! Σύντομα όμως θα αρχίσω να γράφω και κάτι άλλο.

Σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση που είχαμε Μαρία μου.

Εγώ σε ευχαριστώ πολύ, πολύ!

Το βιβλίο Η Ζωή από το τζάμι περνά θα το βρείτε στα ακόλουθα βιβλιοπωλεία: Πολιτεία, ο Πολίτης, Ιανός, Πατάκης, Bookplus, Παρημιν, Σίμος

Εύχομαι να απολαύσετε την συζήτηση μας !!

Παρασκευή!