Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΕΥΝΟΥΧΟΥ

Η Τέχνη είναι αλήθεια και είναι πολύ ισχυρότερη από τη ζωή!

ΓΡΑΦΕΙ Η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΑΡΙΣΣΗ

Η σκιά του ευνούχου είναι ένα απαιτητικό ανάγνωσμα , το οποίο το λάτρεψα και το αγάπησα πάρα πολύ. Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή μέχρι να καταλάβω τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ο Καμπρέ στην γραφή του και να ξεδιαλύνω στο μυαλό μου τα ονόματα της οικογένειας Ζενζάνα στις πρώτες σελίδες, όμως μετά ήταν σαν να με πήρε το νερό του ποταμού και με παρέσυρε μαζί του σε νέα λογοτεχνικά σοκάκια!

Η ιστορία μας ξεκινά με τον Μικέλ Ζενζάνα που σε ένα δείπνο με μία συνάδελφο του ξεκινά να εξιστορεί το παρελθόν του. Ο Μικέλ είναι ο τελευταίος απόγονος μιας ισχυρής μεγαλοαστικής οικογένειας της Καταλονίας που δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, ότι η πρώτη γενιά δημιουργεί από το τίποτα, η δεύτερη προωθεί και αναπτύσσει και η Τρίτη τα ξοδεύει όλα. Τον Μικέλ προσπάθησα να τον καταλάβω για να μπορέσω να εξηγήσω τις αντιδράσεις του, αλλά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ μαζί του, γιατί ήταν τρομερά αναποφάσιστος, ευαίσθητος, ρομαντικός, ασταθής , αποπροσανατολισμένος και πολλές φορές ήταν λες και τα πόδια του ήταν καρφωμένα στην γη και έπρεπε να του δώσεις μια σπρωξιά για να ξεκινήσει. Ήταν πολύ επιδέξιος να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των άλλων, αλλά ανίκανος να εναντιωθεί στην μοίρα του ως επαναστάτης. Ήταν ένας ευνούχος?

 Όμως μπόρεσα να καταλάβω τον θείο του το Μαουρίσι Δίχως Πατρίδα που παίζει καθοριστικό ρόλο μέσα στο έργο και πολλές φορές με εκπλήσσει με τις κινήσεις του, λες και παίζει μία παρτίδα σκάκι με υψηλή δεξιοτεχνία. Ο Θείος δείχνει με τρομερό, συγκλονιστικό τρόπο τις τρομερές συνέπειες της δύναμης του λόγου. Ο θείος δεν είναι τρελός αλλά έχει πολύ καλή μνήμη! Τον θείο μπόρεσα να τον καταλάβω και να τον συγχωρήσω , γιατί πραγματικά από μία κίνηση του άλλαξε την ιστορία της οικογένειας.

Ένα από τα σημάδια της ωριμότητας είναι η συμφιλίωση με την ιδέα ότι στη ζωή, δεν υπάρχει replay!

Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στους οικογενειακούς θανάτους που με τις απώλειες σε αφήνουν περισσότερο εκτεθειμένο στις δυσκολίες της ζωής. Είναι ένας ύμνος στον έρωτα που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και χαρούμενο, ο οποίος αν δεν μπορεί να γευτεί την γουλιά του από το κρασί του, μαραίνεται και πέφτει όπως τα πέταλα από τα λουλούδια.. και μετά? ..πόσο φρικτή είναι η ζωή σου… που αυτό που επιθυμείς είναι να ανταποδώσεις τον πόνο της ψυχής σου σε αυτούς που σε εμπόδισαν να ζήσεις.. απλά να ζήσεις όπως θέλεις εσύ. Η ιστορία προχωρά μέσα από ατομικές φιλίες, έρωτες και προδοσίες.

Μέσα από την πρωτότυπη αφηγηματική τεχνική του Καμπρέ, που χρησιμοποιεί ά και ΄γ πρόσωπο , που μπορεί μέσα σε μία παράγραφο να περιγράψει και να σε μεταφέρει σε διαφορετικά πρόσωπα, στιγμές ακόμα και εποχές και εσύ να είσαι σε ετοιμότητα να προσαρμόζεσαι στο έργο, θεωρώ ότι ήταν το μαγικότερο σε αυτό το ταξίδι. Η γραφή του είναι εκπληκτική ,αφηγηματική, περίπλοκη μέχρι να τον καταλάβεις  και να τον ερωτευτείς, γιατί θεωρώ ότι είναι απαιτητικός συγγραφέας για απαιτητικούς αναγνώστες. Επίσης έχει ένα ιδιαίτερο χιούμορ και μου άρεσε πάρα πολύ τα επίθετα που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει τα άτομα ανάλογα με τις ενέργειες του.

Η ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΕΥΝΟΥΧΟΥ

Έχασα την πίστη στην λογική και έχω μόνο το συναίσθημα, ‘’και νιώθω στείρος ’’…. Δεν είσαι ευνούχος Μ……

Είναι ένα έργο μελαγχολικής ομορφιάς , ένα έργο ψυχικής κάθαρσης που έχει έντονα στοιχεία κοινωνικής και πολιτικής χροιάς , αφού ερχόμαστε σε επαφή με το τέλος του Φρανκισμού και ταυτόχρονα είναι ένας στοχασμός στην τέχνη και στην μουσική. Η δομή του βιβλίου ακολουθεί την δομή του έργου του Άλμπαν Μπεργκ κονσέρτο για βιολί << στη μνήμη ενός αγγέλου>>, το οποίο είναι αφιερωμένο στη Μανόν, την κόρη του αρχιτέκτονα Βάλτερ Γκρόπιους, η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία. Έτσι στο βιβλίο έχουμε το πρώτο μέρος ‘’ το μυστικό του αορίστου’’ ,πρώτη κίνηση andante,δεύτερη κίνηση allegretto. Δεύτερο μέρος ‘’ Στην μνήμη ενός αγγέλου’’ Τρίτη κίνηση Allegro, Τέταρτη κίνηση Adagio.

Η μουσική έχει το μεγάλο πλεονέκτημα ότι δεν τελειώνει ποτέ, όπως και η τέχνη.

Και δεν πρέπει να ξεχάσω να σας πω για τους έρωτες του Μικέλ, τους εμονικούς και πόσο η μοίρα του έπαιξε τραγικό παιχνίδι για να έρθει η στιγμή να είναι χωρίς δίψα για ζωή και να νιώθει γερασμένος. Ο Μικέλ θα ήθελε να ήταν ποιητής, συγγραφέας, μουσικός και όχι κριτικός που παίρνει και συνεντεύξεις δουλεύοντας στο περιοδικό Revista. Το χαρακτηριστικό είναι ότι ο Στάινερ του λέει… Ο Κριτικός βλέπει την σκιά ενός ευνούχου( ποιος θα επιθυμούσε να είναι κριτικός αν μπορούσε να είναι συγγραφέας?)

Βιβλίο : Η Σκιά του ευνούχου

Συγγραφέας : Ζαουμε Καμπρέ

Μετάφραση: Ευρυβιάδης Σοφός

Εκδόσεις :Πόλις

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ο Μικέλ Ζενζάνα, τελευταίος απόγονος μιας άλλοτε ισχυρής μεγαλοαστικής οικογένειας της Καταλονίας, νιώθει πια γερασμένος, χωρίς δίψα για ζωή.

Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με μια γοητευτική συνάδελφο δημοσιογράφο σε ένα πολυτελές εστιατόριο που στεγάζεται στο παλιό πατρικό του σπίτι, αποφασίζει να μιλήσει για το παρελθόν του: την οικογένειά του, τη στρατευμένη νιότη του, τον αγώνα του εναντίον της δικτατορίας του Φράνκο, τον παθιασμένο έρωτά του για μια βιολονίστρια, την αγάπη του για τις τέχνες.

Έργο μελαγχολικής ομορφιάς, χρονικό του τέλους του φρανκισμού, οικογενειακή σάγκα, στοχασμός για την τέχνη, φιλόδοξο ιστορικό και κοινωνικό μυθιστόρημα, η Σκιά του ευνούχου είναι γραμμένη με απαράμιλλο ύφος και μοναδική δεξιοτεχνία. Προαναγγέλλονται εδώ τα θέματα και οι πρωτότυπες αφηγηματικές τεχνικές που θα εξερευνήσει ο Καμπρέ στις Φωνές του ποταμού Παμάνο και το Confiteor: το ζήτημα του κακού, η εξιλέωση, το βάρος του παρελθόντος, η σημασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και, ιδιαιτέρως, της μουσικής. Η δομή του βιβλίου ακολουθεί τη δομή του έργου του Άλμπαν Μπεργκ Κονσέρτο για βιολί «στη μνήμη ενός αγγέλου».

Η Σκιά του ευνούχου τιμήθηκε με τα βραβεία Lletra d’Or, Ciutat de Barcelona και Crtica Serra d’Or, και μεταφράστηκε σε δέκα γλώσσες.

ΖΑΟΥΜΕ ΚΑΜΠΡΕ

Ο Ζάουμε Καμπρέ γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1947. Σπούδασε καταλανική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης. Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Λέριδα. Έχει γράψει μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια, τηλεοπτικά και κινηματογραφικά σενάρια.

Στα Ελληνικά κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Confiteor (Πόλις, 2016) και Οι φωνές του ποταμού Παμάνο ( Πάπυρος, 2008)

Εύχομαι να το απολαύσετε όπως εγώ!

Παρασκευή Παρίσση