ΑΛΙΣΙΑ ΠΑΡΣΕΚΙΑΝ

Έχω την χαρά να φιλοξενώ στο LOVE BOOK DIARY μία γλυκιά ύπαρξη,  που όταν την γνωρίσεις, θα την αγαπήσεις οπωσδήποτε! Σας παρουσιάζω την ΑΛΙΣΙΑ ΠΑΡΣΕΚΙΑΝ

ΕΡ: Διαβάζοντας το βιβλίο σου Πουέντ ένιωσα ότι σε γνωρίζω λίγο καλύτερα και μου έκανε εντύπωση, τα έντονα συναισθήματα που μου δημιούργησε η ανάγνωση. Ξεκινώντας θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για εσένα για να σε γνωρίσουμε λίγο πιο πολύ.

Οδεύοντας προς τα 35 μου χρόνια, έχω ζήσει πολύ όμορφα χρόνια, γεμάτα από αγάπη, ευτυχία, χαμόγελα, αγκαλιές. Είμαι ευγνώμων & για τα όμορφα που έχουν έρθει στη ζωή μου αλλά & για τα άσχημα. Έχουν υπάρξει στιγμές που έχω περάσει πάρα πολύ δύσκολα. Θαρρώ πως στις δυσκολίες, ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου,βρίσκεις μια βαθιά κρυμμένη αγάπη για το φως, γνωρίζεις τι σημαίνει να μάχεσαι όχι μόνο για σένα αλλά & για τους ανθρώπους της ζωής σου που δεν φεύγουν ούτε για μια στιγμή από κοντά σου.

Αγαπώ βαθιά την οικογένειά μου & τους φίλους μου, που είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Πιστεύω στον έρωτα, έχω υπάρξει πολύ ερωτευμένη! Πιστεύω όμως περισσότερο στην αγάπη, θαρρείς πως η αγάπη είναι φτιαγμένη από συστατικά σπάνια & μονάκριβα! Έχω αγαπήσει & έχω αγαπηθεί πολύ! Η αγάπη όταν είναι πραγματική, δεν ξεθωριάζει, δεν χάνεται!

Λατρεύω το διάβασμα, τη συγγραφή, το θέατρο, τις ήρεμες βόλτες στην θάλασσα & στο βουνό, το τρέξιμο στη φύση. Προσπαθώ να ξυπνάω νωρίς για να χαζεύω την ανατολή του ήλιου & τα χρώματά της,να γεμίζουν με καθαρό αέρα τα πνευμόνια μου & να ξεκινάω την μέρα μου! Κάθε μέρα που ξημερώνει, είναι μια διαφορετική μέρα από την προηγούμενη, καλύτερη τις περισσότερες φορές, είναι μια μέρα που με καλεί να τη ζήσω, να την χαρώ, να παλέψω να την κερδίσω!

ΕΡ: Έχω δει ότι τα έσοδα από το βιβλίο σου θα πάνε για κάποιο σκοπό. Είναι αλήθεια αυτό? Θέλεις να μας πεις για να μάθουν και οι αναγνώστες που μπορεί να θέλουν να διαβάσουν το βιβλίο σου?

Όλα μου τα έσοδα από το βιβλίο μου, θα τα διαθέσω αποκλειστικά για την ιατρική έρευνα που γίνεται στην Ελλάδα για τα αυτοάνοσα νοσήματα καθώς & συγκεκριμένα στο τμήμα Ανοσολογίας του Ινστιτούτου Εφαρμοσμένης Φυσιολογίας & Άσκησης στην Ιατρική.

Είναι πολύ σημαντικό η ιατρική έρευνα, η οποία δεν σταματάει ούτε λεπτό, αλλά προχωράει πολύ αργά λόγω έλλειψης πόρων, να τρέξει με βήμα γοργό προς την άμεση υλοποίηση, την έγκαιρη διάγνωση, την βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών, την δημιουργία νέων φαρμάκων με λιγότερες παρενέργειες.

 Είναι επίσης πολύ σημαντικό, ο κόσμος να ενημερωθεί & να ευαισθητοποιηθεί για την ύπαρξη,την διάγνωση & την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων.

Αυτό το διάστημα, διερευνώ με στόχο την άμεση επίτευξη & άλλων δράσεων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν & να ενισχύσουν τόσο στην ιατρική έρευνα όσο & στην ενημέρωση & στην ευαισθητοποίηση του κοινού, για τα αυτοάνοσα νοσήματα. Έχω πάντα μια αγκαλιά μεγάλη & ένα τεράστιο χαμόγελο σε προτάσεις & σε συνεργασίες (DM στο Instagram @aliciamarialena & Facebook : AliciaMarialena, Aλίσια Παρσεκιάν_Πουέντ) για το έργο αυτό, που αποτελεί όνειρο ζωής για μένα. 

Υπάρχει πόνος, μοναξιά, δυστυχία, εκεί έξω, λίγα μόλις μέτρα μακριά μας. Υπάρχει πόνος, μοναξιά, δυστυχία & μέσα μας & εμείς οι ίδιοι έχουμε βιώσει & βιώνουμε αυτά τα συναισθήματα. Θέλω με όλη την δύναμη της ψυχής μου,να παλέψω & να το αλλάξω όλο αυτό.

Θαρρώ πως ακούω την Δανάη να μου σιγοψιθυρίζει «αν μου χάριζαν μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω, θα άλλαζα τον κόσμο μέσα στο οποίο έζησα, θα ήθελα να γίνει καλύτερος & πιο ανθρώπινος,θα ήθελα να είναι γεμάτος μόνο από αγάπη, χαρά, ενσυναίσθηση, δοτικότητα, ευτυχία, χαμόγελα, αγκαλιές. Όμως εγώ δεν ζω. Θα προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις το όνειρο αυτό για μένα;».

ΕΡ: Πουέντ ο τίτλος του βιβλίου σου με μία μπαλαρίνα στο εξώφυλλο. Διαβάζοντάς το, είμαι σίγουρη ότι η Δανάη είναι υπαρκτό πρόσωπο και όχι μυθοπλασία. Θα ήθελα να μου πεις αν ισχύει αυτό ? Ποια ήταν η αφορμή να γράψεις αυτά τα διηγήματα?

H Δανάη & οι υπόλοιποι ήρωες, δεν είναι υπαρκτά πρόσωπα, είναι ήρωες που τους έπλασα εγώ. Σίγουρα έχουν ανθρώπινα στοιχεία, νιώθουν, εκφράζονται, αισθάνονται,αγαπούν, μισούν,δένονται,πληγώνουν,πληγώνονται,πονούν,κλαίνε,χωρίζουν,ξανασμίγουν.

Κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι υπαρκτοί, άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας.

Αφορμή να γράψω αυτά τα διηγήματα ήταν η ανάγκη μου να γράψω για την ζωή, για το φως & το σκοτάδι της, για την ευτυχία & την δυστυχία της, για την ομορφιά & την ασχήμια της. Γράφοντας για την ίδια την ζωή, θέλησα να θίξω & κοινωνικά ζητήματα που ο κόσμος δύσκολα μιλάει γι’αυτά, πόσο μάλλον γράφει.

ΕΡ: Πολλές φορές αγαπάμε παράφορα αυτόν που μας καταστρέφει .Τι πιστεύεις για αυτήν την κατάσταση και τι θα μπορούσε να κάνει η ηρωίδα σου για να λυτρωθεί?

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές αγαπάμε παράφορα αυτόν που μας καταστρέφει, δυστυχώς.Είναι δίκοπο μαχαίρι. Πως μπορείς να αγαπάς αυτόν που σε καταστρέφει; Η απάντηση είναι πως μπορείς, γιατί η αγάπη δεν έχει όρια, δεν έχει φραγμούς, εσύ αγαπάς & βλέπεις μόνο την αγάπη σου, την αγάπη που δίνεις στο άτομο που σε καταστρέφει, κλείνοντας τα μάτια στην καταστροφή που βλέπεις να έρχεται καθημερινά & να σε αγγίζει. Η αγάπη σου για το άτομο αυτό σε κρατάει εκεί, η αγάπη σου κρατάει αυτή τη σχέση, η αγάπη σου είναι μονόπλευρη καθώς από την απέναντι δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο η καταστροφή.

Η Δανάη το μόνο που θα μπορούσε να κάνει, είναι να πάψει να αγαπάει αυτόν που την καταστρέφει.Μπορείς όμως να πάψεις να αγαπάς αυτόν που σε καταστρέφει;

ΕΡ: Εξαρτήσεις σωματικές και ψυχικές περιγράφονται έντονα στο βιβλίο σου. Πόσο καταστροφικές είναι ?Θα ήθελα να μάθω την γνώμη σου.

Οποιαδήποτε μορφής εξάρτηση είναι καταστροφική, πόσο μάλλον οι σωματικές & οι ψυχικές.Υπάρχουν όμως. Θα ήθελα ο κόσμος να μιλάει για αυτές σε ανθρώπους που νιώθει οικεία, που νιώθει ασφάλεια. Θα ήθελα ο κόσμος να μην περιφρονεί & να μην αποστρέφεται τους ανθρώπους που έχουν σωματικές & ψυχικές εξαρτήσεις. Θα ήθελα να υπάρχει αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, αλληλοσυμπαράσταση.

«Είναι δύσκολα & τα δύο μονοπάτια.Θα τα διαβούμε μαζί.Δεν είσαι μόνος.Όταν δεν μπορείς να παλέψεις εσύ, θα παλεύω εγώ για σένα. Είμαι κοντά σου, δεν φεύγω. Δεν θα πονάς, δεν θα υποφέρεις, στο υπόσχομαι»

ΕΡ: Θάνατος! Έχουν γραφτεί πολλά για αυτόν και πολλοί από εμάς τον έχουμε βιώσει στο περιβάλλον μας !Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιες καταστάσεις για να μην χάσουμε τον εαυτό μας?

Ο θάνατος είναι ότι πιο σκληρό υπάρχει στη ζωή.Τα πάντα μπορούν να διορθωθούν, ο θάνατος δεν διορθώνεται.Χάνουμε κομμάτια από εμάς, τις περισσότερες φορές χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.Δεν νομίζω πως ο θάνατος αντιμετωπίζεται, ούτε οι πληγές που ανοίγει η απώλεια, κλείνουν ποτέ, ούτε η απώλεια συνηθίζεται. Κατά την γνώμη μου, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να μιλήσουμε στους ανθρώπους μας, για όσα νιώθουμε για το γεγονός αυτό του θανάτου, για την απώλεια, για το πένθος, για τις βαθιές πληγές που αφήνει ο θάνατος στο διάβα του.

ΕΡ: Τα διηγήματα σου είναι πολλά ,μικρά και σπονδυλωτά. Ήταν πιο εύκολο να τα γράψεις από το γράψεις μια νουβέλα ?

Ήθελα το πρώτο βιβλίο με τις «Πουέντ» της Δανάης, να είναι διηγήματα, μια πρώτη γνωριμία με τους ήρωες. Οι ήρωες παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό τους, ήθελα να συστηθούν, να μιλήσουν ξεκάθαρα από την αρχή, να είναι αληθινοί, ήθελα να δώσω κάποια «καρέ» από την ζωή τους. Η συνέχεια που ακολουθεί, θα είναι νουβέλα.

ΕΡ: Τι άποψη έχεις για τις πρίμα μπαλαρίνες? Πως είναι η ζωή τους? Η καθημερινότητα τους? Αξίζει όλο αυτό για το χειροκρότημα και για την αναγνώριση?

Τις θαυμάζω πάρα πολύ.Ζουν μια ζωή δύσκολη, με στυγνά όρια στην καθημερινότητα τους. Όμως το μπαλέτο είναι η ζωή τους όλη, είναι αφοσιωμένες σ’αυτό. Όταν ο χορός είναι η ζωή σου όλη & είσαι δοσμένος ολοκληρωτικά σε αυτό που αγαπάς, το κάνεις γιατί πραγματικά το αγαπάς & όχι επειδή σου το επέβαλε κάποιος, τότε ναι, αξίζει αυτή η δύσκολη ζωή. Αξίζει το χειροκρότημα & η αναγνώριση ,για όλο αυτόν τον αγώνα που δίνουν καθημερινά, μέχρι να βγουν στην σκηνή. Όταν τα φώτα της σκηνής σβήσουν, ο αγώνας τους δεν σταματάει,συνεχίζεται.Το χειροκρότημα ,μια ζεστή κουβέντα, μια αγκαλιά, είναι αγαλλίαση για τις ψυχές τους.

Αν ήμουν μπαλαρίνα & με ρωτούσε κάποιος αν αξίζει όλη αυτή η καθημερινότητα για ένα χειροκρότημα, ενός έστω ανθρώπου, θα απαντούσα « αν είχα χίλιες ζωές & στις χίλιες ζωές πάλι μπαλαρίνα θα γινόμουν».

ΕΡ: Γράφεις για την ομορφιά και για την δυστυχία, για το φως και για το σκοτάδι της ζωής .Ήταν προσωπική σου ανάγκη για να εκφραστείς ή ήθελες συγκεκριμένα να στοχοποιήσεις γεγονότα και καταστάσεις?

Ήταν προσωπική μου ανάγκη να γράψω για την ίδια την ζωή & γράφοντας για την ζωή να θίξω κοινωνικά θέματα. Θαρρώ πως πάντα για την ζωή θα γράφω, καθώς τίποτα στην ζωή δεν μας χαρίζεται, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

ΕΡ: Τι περιμένουμε να δούμε τώρα από την ΑΛΙΣΙΑ? Θα συνεχίσεις την ιστορία της Δανάης ή σκέφτεσαι να γράψεις κάτι άλλο?

Θα συνεχίσω την ιστορία της Δανάης. Μακάρι κάποια στιγμή οι «Πουέντ» να διασκευαστούν & να μεταφερθούν στην θεατρική σκηνή, εύχομαι να γίνει πραγματικότητα το ονειράκι μου τούτο. 

Σε ευχαριστώ θερμά για την συζήτηση που είχαμε Αλίσια μου και σου εύχομαι να κάνεις όλα τα όνειρα σου πραγματικότητα!

Εύχομαι να απολαύσετε την κουβέντα μας , όπως εμείς!

Την άποψη μου για το βιβλίο, θα την διαβάσετε →εδώ


Παρασκευή!